De Farrelly brothers hebben hun hele carrière opgebouwd uit sadisme en leedvermaak, met The Heartbreak Kid als voorlopig dieptepunt. Ze doen verschrikkelijke dingen met hun personages en hopen dat wij dat hilarisch vinden. Soms lukt het redelijk - ik zal niet ontkennen dat ik Dumb and Dumber grappige momenten vond hebben - maar vaker roepen hun films afkeer bij me op.
In The Heartbreak Kid is Ben Stiller weer eens hun slachtoffer, dit keer als Eddie Cantrow, een sportwinkeleigenaar die op zijn veertigste nog nooit getrouwd is geweest, maar ook niet volop van zijn vrijgezellenleven geniet. Na de bruiloft van zijn ex-verloofde loopt hij wat triestig over straat als hij het mooie meisje Lila ontmoet. Na zes weken blijkt zij naar Rotterdam (of all places) te moeten emigreren. Tenzij ze trouwt. Onder veel druk van Eddies vader en beste vriend geeft hij dan ook maar toe: hij vraagt Lila ten huwelijk en ze vertrekken op huwelijksreis naar Cabo in Mexico. Alwaar zijn liefje zich natuurlijk niet alleen tot gestoord kreng ontpopt, maar ook nog eens verschrikkelijk verbrandt, waardoor ze opeens zo mooi niet meer is. Terwijl zij zich op de hotelkamer terugtrekt, ontmoet Eddie bij de bar de échte liefde van zijn leven.
Ik zal maar niet beginnen over hoe seksistisch, nee, zelfs misogyn deze film is. Niet iedereen kijkt tenslotte door dezelfde, enigszins feministische blik als ik. Er vallen gelukkig genoeg andere dingen aan te vallen. Er zijn bijvoorbeeld in de film vier of vijf grappen die erom draaien dat iemand een grap van iemand anders niet begrijpt. Geen wonder, want grappig zijn ze niet. Elke keer wordt met een strak gezicht iets gezegd dat óf fantastisch óf verschrikkelijk is, maar vervolgens niet waar blijkt te zijn. Haha. Verder denken de Farellys dat het bijzonder komisch is als een groep mariachis van geen ophouden weet. Niet een, niet twee, maar wel drie keer wordt deze grap gemaakt! En natuurlijk wordt Ben Stiller een keer ruw in elkaar geslagen met een baseballknuppel, want wie ligt daar nou niet in een deuk van?
Komedies kunnen zich veel veroorloven. Ze mogen dom, onlogisch of gemeen zijn en over de gekste dingen gaan. In principe is het niet eens nodig dat de kijker zich in een personage verplaatst of er überhaupt sympathie voor koestert. Maar The Heartbreak Kid faalt op het ene punt dat altijd van belang is: een komedie moet je laten lachen. En deze film kon bij mij niet eens een glimlach veroorzaken.
