Robert Redford had al zeven jaar geen film meer geregisseerd, maar na het lezen van Matthew Michael Carnahans script beklom hij de regisseursstoel weer, en nam bovendien een van de hoofdrollen voor zijn rekening. Dit alles om het Amerikaanse volk op te roepen tot actie: ga wat doen met je leven! Blijf niet aan de zijlijn zitten in apathie maar maak er iets van, aan welke kant van het politieke spectrum je dat ook doet. Hoewel Redford wel zijn politieke voorkeuren dicteert, laat hij de keuze uiteindelijk aan de kijker, wat van Lions for Lambs net iets meer dan een politiek pamflet maakt.
Redfords aansporing tot handelen is op zijn minst ironisch te noemen, aangezien zijn film grotendeels uit dialogen bestaat. Er worden drie verhalen verteld, die allemaal gelijktijdig op één ochtend plaatsvinden. Een gladde senator onthult een nieuw aanvalsplan voor Afghanistan aan een journaliste, welke op dat moment in werking wordt gezet. Tegelijk ondervinden twee soldaten aan den lijve hoe rampzalig dit nieuwe plan is, terwijl ondertussen een professor een van zijn rijke studenten ervan probeert te overtuigen dat hij veel potentie heeft die benut zou moeten worden.
Cruise is geboren voor het spelen van de gladde, intelligente senator die behendig de kritische vragen van de journaliste ontwijkt terwijl hij haar overdondert met exclusieve propagandapraatjes over de oorlog tegen terreur en oppervlakkige statements. Streeps veel oudere personage probeert van hem los te krijgen waarom het publiek nu wederom in de plannen van de overheid moet geloven en wat er nou precies is misgegaan in Irak, terwijl de senator zijn nieuwe strategie probeert te verkopen.
Redford speelt de oude, nog altijd idealistisch ingestelde professor, en dat gaat hem makkelijk af. Qua spel dan, want zijn personage heeft de grootste moeite om zijn apathische student tot engagement in de samenleving te bewegen. Volgens deze laatste is het nogal onwaarschijnlijk dat hij écht iets zou kunnen bereiken via de weg die zijn docent hem voorlegt. Als je er niets wezenlijks mee bereikt, is het dan werkelijk beter om te proberen te falen in plaats van het gewoon niet proberen? En als je dat niet doet, vervul je dan wel je potentieel? Dit is uiteindelijk de centrale vraag die aan de kijker wordt voorgelegd, en die gelukkig niet wordt beantwoord. Redford maakt zijn eigen standpunt duidelijk, maar presenteert ook de keerzijde daarvan, zowel in het einde van het Cruise/Streep-segment als in het derde segment, waarin twee soldaten zwaargewond in de bergen van Afghanistan stranden als gevolg van de nieuwe strategie. Dit gedeelte van de film is eigenlijk het minst interessant, en de manier waarop de emotie hierbij wordt gestuurd is erg jammer, zeker gezien Redfords intentie om de kijker te laten kiezen.
Het is makkelijk om Lions For Lambs aan te zien als simpele antioorlogsretoriek zonder diepgang, maar hoewel de film zeker stevige kritiek op het oorlogsbeleid van de huidige Amerikaanse regering bevat, is dat uiteindelijk niet het belangrijkste doel van Redford en Carnahan. Zij willen de kijker, en dan vooral de Amerikaanse kijker, voornamelijk aan het denken zetten over hun eigen rol in de samenleving. Slagen ze daarin, ondanks wat geforceerde dramatiek en heel veel niet heel interessant gefilmde dialoogscènes? Die vraag moet elke individuele kijker voor zichzelf beantwoorden, maar het duo probéért het in elk geval wel.
