Luister! En ik zal verhalen over stoere mannen met gevlochten baarden en monsters zonder huid, over trots, moed en heldendaden, over verleiding en vervloeking.
Hoe recenseer je iets als Beowulf? Ernaar kijken is net zoiets als kijken naar iemand die een computerspel speelt. Alles komt zo uit de computer rollen dankzij het wonder van performance capture (perfcap). De lichamelijke bewegingen en gezichtsuitdrukkingen van de acteurs zijn zorgvuldig geregistreerd en vervolgens gereproduceerd. Zo is het mogelijk dat Ray Winstone, een acteur van middelbare leeftijd die nou niet bepaald strak in zijn vel zit, meer weg heeft van een jonge Sean Bean met een imponerend sixpack. En Angelina Jolie blijkt niet alleen een staart en met haar enkels vergroeide stilettohakken te hebben gekregen, maar ze is tevens uitgekleed en van een gouden huid voorzien. Dankzij de computertechneuten ziet ze er beter uit dan op de fotos die de laatste tijd van haar verschijnen.
Het verhaal? Er is een held. Hij heet Beowulf, schreeuwt deze naam graag tegen jan en alleman en schept voortdurend op over zijn heldendaden. En er is een monster, Grendel. Iedereen die Engels heeft gehad op de middelbare school weet wat daarmee uiteindelijk gebeurt. Tot slot heeft het monster nog een monsterlijke moeder, maar aangezien deze de goudkleurige tepels heeft van Angelina Jolie, ligt de situatie daar wat ingewikkelder.
Om eerlijk te zijn, het verhaal is zo simplistisch nog niet. De schrijvers Roger Avary en Neil Gaiman hebben er allerlei nieuwe lagen over hoogmoed, de overdracht van zonden en het opkomende christendom in verwerkt. Ook hun invulling aan Beowulfs verblijf in de grot van Angelina is zeker intrigerend. Hen valt dan ook niet te verwijten dat het moeilijk is om betrokken te raken bij al die schijnwerkelijke poppetjes die overal in het rond worden geslingerd, opgevreten of verbrand. Het enige wat echt beklijft is de (onbedoelde?) humor. Het is moeilijk om niet in lachen uit te barsten als Beowulf met opgeheven zwaard een vaginavormige grot binnendringt. Hilarisch is ook het gevecht dat de totaal ontklede Beowulf met Grendel voert: in tegenstelling tot Angelina die in al haar nepnaakte glorie te bewonderen is, blijft Beowulfs digitale ding door allerhande toevallig tussenliggende objecten zorgvuldig aan het zicht onttrokken.
Behalve de techniek is er niets memorabels aan deze reeks CGI-beelden, maar vervelen doet de film op het onhandige eerste kwartier na geen moment. Of het raadzaam is om veel meer van dit soort perfcapfilms te maken, valt te betwijfelen, maar er zijn in elk geval indrukwekkende gevechten met draken mee te maken. Ook al kan Beowulf moeilijk een film worden genoemd, een bijzondere ervaring is het wel.
