Eigenlijk is Enchanted geen goede film. De plot is meer dan voorspelbaar, alle personages kun je in één zin volledig beschrijven en sommige grappen zijn te flauw voor woorden. Maar Enchanted is ook een film waar je maar moeilijk een hekel aan kan hebben. Het is een film die je terug doet denken aan de eerste keer dat je Assepoester zag. Een film waardoor je vrolijk de bioscoopzaal uit hupst.
De film begint in letterlijke zin tweedimensionaal: als tekenfilm. In een sprookjesbos vol vriendelijke diertjes, is de zingende prinses Giselle op haar droomprins aan het wachten. Als prins Edward (bij het jagen op een trol) eindelijk op haar weg komt, beginnen ze spontaan een duet over echte liefde. Ze besluiten direct de volgende dag te trouwen, maar natuurlijk is er een boze stiefmoeder die daar een stokje voor wil steken. Ze verbant Giselle naar een plek waar ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig niet bestaat... New York. Aldaar aangekomen - en intussen in drie dimensies - ontmoet de prinses een cynische advocaat (die zich natuurlijk in echtscheidingen heeft gespecialiseerd) en zijn schattige dochtertje.
De filmmakers hebben zich goed ingedekt: zowel voor de kleine meisjes die de bioscoop zullen bevolken als voor hun cynischere ouders is er een surrogaat op het scherm. Het meisje is direct dol op Giselle. En haar vader? Die raakt ook beetje bij beetje betoverd. Net als het wat oudere publiek wellicht. Dat het werkt is grotendeels te danken aan de uiterst charmante Amy Adams die Giselle vol enthousiasme en naïviteit speelt, werkelijk als een vleesgeworden sprookjesfiguur. Door haar is Giselle een prinses van wie je kunt geloven dat ze jurken zomaar uit gordijnen tovert en dat ze diertjes - in New York geen eekhoorntjes, maar duiven, ratten en zelfs kakkerlakken - al zingend overtuigt haar te helpen schoonmaken. En als de andere tekenfilmfiguurtjes Giselle naar New York volgen is het natuurlijk helemaal feest.
De scènes met Adams overtuigen omdat ze zo knipoogloos speelt, over the top zonder belachelijk te worden. De rest van de cast brengt het er helaas niet zo goed vanaf. Patrick Dempsey is als de cynische New Yorker vooral saai en Susan Sarandon veel te campy en luidruchtig als de slechte koningen Narissa. Haar helper, gespeeld door Timothy Spall, zet zichzelf zelfs voor schut met drie belachelijke etnische stereotypen. Daarentegen is James Marsden wel fantastisch: hij is vooral bekend als de oersaaie Cyclops uit de X-men-films, maar hier is hij hilarisch als de oprecht ijdele prins Edward. Op een gegeven moment vraagt zijn knecht of hij zichzelf leuk vindt. Whats not to like? antwoordt hij zonder een spoor van arrogantie.
Als een film waarin iedereen in Central Park opeens in zingen en dansen uitbarst je verschrikkelijk lijkt, en je de heftig gesticulerende CGI eekhoorntjes zelfs niet in je nachtmerries wilt zien verschijnen, kun je maar beter bij Enchanted uit de buurt blijven. Maar als je behoefte hebt aan wat vrolijkheid en optimisme in deze donkere dagen is dit een perfecte dosis ouderwets Disneyplezier, of je nu een zusje, nichtje of dochtertje hebt om als excuus te gebruiken of niet.
