Wat als je kind wordt doodgereden en de schuldige, die zelf ook vader is, doorrijdt? Met deze vraag begint Reservation Road, de nieuwe film van regisseur Terry George (Hotel Rwanda) die de hype om een verhaal van twee kanten te benaderen in stand houdt. Samen met John Burnham Schwartz, die de gelijknamige succesvolle roman schreef, adapteerde hij het verhaal voor het grote doek. De verfilming van een boek is meestal geen gemakkelijke opgave en Reservation Road vormt daarop geen uitzondering.
Dat Dwight Arno, de onlangs gescheiden advocaat uit Connecticut, juist Ethan Learner, de vader van het door hem doodgereden kind, als cliënt krijgt, is een te groot toeval om niet op te vallen als suspensetoevoeging. Is Connecticut dan écht zo klein? Blijkbaar, want Dwights ex-vrouw is de muzieklerares van de dochter van Ethan. Dit zijn echter kleine irritaties; er zijn ook lichtpunten te ontdekken in deze vrij tamme huiselijke thriller, zoals de goede vertolkingen van de twee vaderrollen. Ook Jennifer Connelly is in vorm, maar ze is vanwege het stille rouwproces van haar karakter niet vaak in beeld. De belangrijke scènes zijn duidelijk gericht op Ethan en zijn zoektocht.
De geloofwaardigheid van Joaquin Phoenix als huisvader en professor is niet alleen gebaat bij zijn sterke acteerwerk, maar ook bij de toepasselijke accessoires zoals de vaderlijke baard, een rood geruite blouse, een vrouw met slobbertrui en het ultiem huiselijke boegbeeld: de Volvo. Het gebrek aan vertrouwen van zijn personage is echter niet heel aannemelijk en redelijk kort door de bocht te noemen. Naast Phoenix slaagt ook Mark Ruffalo erin om een echt personage neer te zetten dat zichtbaar lijdt en begrip creëert voor zijn zwijgzaamheid, ook al is die niet legitiem.
Het verwerkingsproces van man en vrouw in een familiecrisis is een bekend narratief gegeven, net als de weg naar introspectie van de ietwat naïeve protagonist, die door wetteloos veldonderzoek richting de oorzaak van zijn verdriet struikelt. Wil men echter een film realistisch laten overkomen, zoals bij Reservation Road duidelijk het geval is, dan is het misschien wenselijk om de personages neer te zetten als gewone mensen en niet als helden die het probleem zelf wel oplossen en al bij voorbaat uitgaan van de incompetentie van de politie.
De slotscène is helaas niet erg overtuigend en laat de kijker vrij onaangedaan achter, ook al voelt deze met beide vaders tot op zekere hoogte mee. De film bezit duidelijke themas als schuld, boete en verlossing en de regisseur weet hiermee een duidelijk, maar voorspelbaar traject te creëren voor de getergde protagonisten. Dit traject is echter vaker verfilmd en vraagt om nieuwe impulsen en minder emotionele uitspattingen. De film bevat teveel clichés om origineel genoemd te kunnen worden en het potentieel aangrijpende verhaal weet alleen sporadisch te boeien. In handen van een sterkere regisseur had deze film minder voorspelbaar kunnen zijn en waren de karakters misschien beter tot hun recht gekomen.
