Wit Licht is een prachtig gemaakte film over een emotionele vader-zoonrelatie te midden van de problematiek in een niet nader te specificeren Afrikaans land. Met een ogenschijnlijk onbeperkt budget trokken Jean van de Velde en Marco Borsato door een groots en avontuurlijk landschap. Het is echter schrijnend om te zien dat de film weliswaar prachtige beelden laat zien van de Afrikaanse natuur met groots opgezette actiescènes, maar zon clichématige Hollywoodvertelling blijkt dat vrijwel de gehele productie in het water valt.
Wit Licht had een heel spannende film kunnen zijn over een man die het in donker Afrika opneemt tegen een obscure rebellenleider. Dat is helaas niet gelukt. Daarvoor hinkt hij teveel op twee gedachten. Aan de ene kant wil de film het verhaal vertellen van de gruwelijkheden die plaatsvinden in een Afrikaanse burgeroorlog waarin kindsoldaten een grote rol spelen. Aan de andere kant wil hij een spannende avonturenfilm zijn. Het is moeilijk om die twee op een integere manier samen te brengen en daarin zijn de scenaristen van Wit Licht dan ook niet geslaagd. De manier waarop Van de Velde en consorten te werk gaan, resulteert vooral in ergernis over de naïeve houding van hoofdpersoon Eduard die als een soort Rambo ten strijde trekt tegen een rebellenleider en zijn leger. Binnen dat verhaal zijn we weliswaar getuige van de gruwelijke manier waarop kinderen de oorlog in worden gestuurd, maar daarmee weet Van de Velde niet te overtuigen. Eerst laten zien hoe gruwelijk het is en vervolgens Marco Borsato op laten draven als reddende engel is niet echt geloofwaardig. Erg spijtig, want de problematiek rondom kindsoldaten verdient aandacht. Wit Licht draagt daar weliswaar aan bij, maar een goede film is het niet.
In Wit Licht gaat kok Eduard op zoek naar het beste vriendje van zijn zoon. Deze Abu is gekidnapt door de rebellen om opgeleid te worden tot kindsoldaat. In een vluchtelingenkamp ontmoet Eduard de dertigjarige Valerie die na enige aarzeling besluit hem te helpen bij zijn zoektocht. Dat is het begin van een hels avontuur waarin Eduard zich ontpopt tot onverschrokken held die de rebellenleider in het nauw weet te drijven.
Al vanaf het openingsshot is duidelijk dat er voor deze productie voldoende ruimte was om niet al te veel op de kosten te hoeven letten. Van de Velde kent Afrika goed en is er opgegroeid. Hij vindt het het mooiste, meest dynamische, levenslustige en soms hartverscheurend gruwelijke continent ter wereld. En dat is goed te zien. De vraag rijst echter of hij bij het filmen niet wat beter op het verhaal had moeten letten en wat minder op de omgeving. Hetzelfde geldt voor de actiescènes. Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald. Explosies, vliegtuigen, helikopters, kosten noch moeite zijn gespaard om deze film er zo flitsend mogelijk uit te laten zien. Helaas leidt deze mooifilmerij vooral af van het verhaal en zorgt het soms voor tenenkrommende reacties in de zaal.
Tussen al dat geweld probeert Marco Borsato zich staande te houden als acteur. Dit lukt hem eerlijk gezegd nog redelijk. Het is alleen jammer dat ze er voor hebben gekozen om in de film grotendeels Engels te spreken. Vrijwel iedereen in de film spreekt een steenkolenengels waar de honden geen brood van lusten. Het doet weliswaar geen afbreuk aan de geloofwaardigheid van de karakters, maar wel aan de film an sich. In een film waarin de ontwikkeling van een intelligent en origineel verhaal al niet de belangrijkste troef is, is het des te pijnlijker dat er in de spaarzame momenten dat de acteurs het verschil kunnen maken, vooral beschaamd kan worden gelachen.
Wit Licht is niet helemaal mislukt want zoals gezegd ziet het er wel allemaal mooi uit. De beelden zijn fraai, de acties zijn groots en veelzijdig vooral het slotakkoord mag er zijn - en het landschap is prachtig. Ook de manier waarop de gruwelijkheden rondom de kindsoldaten wordt getoond verdient respect. Het blijft echter jammer - en onbegrijpelijk - dat het zon ontzettend ongeloofwaardige en naïeve film is geworden.
