Kinderen van getalenteerde beroemdheden zoals sporters, musici of filmsterren, hebben vaak te kampen met torenhoge verwachtingen als zij het beroep van hun ouders kiezen. Verwachtingen waar ze vaak niet aan kunnen voldoen. Denk aan Jordi Cruijff, Jakob Dylan of Lisa Marie Presley. In de filmwereld wil het nog wel eens anders lopen. De Carradines, de Barrymores, de Fondas, de Sutherlands en de Kinskis; slechts enkele voorbeelden van de vele acteursfamilies waarvan meerdere generaties erkenning kregen. Toch is het meestal de oudste generatie die daarvan het meeste kreeg en zo een schaduw blijft werpen op het kroost.
Bij filmmakers komt het minder vaak voor dat een tweede generatie ook goede films gaat maken. Vergelijkingen tussen Asia Argento en haar vader vallen nog altijd ongunstig uit voor haar en Goro Miyazaki bleek lang niet zon begenadigd verhalenverteller als zijn vader Hayao. Uitzondering op de regel is Sofia Coppola, die haar vaders naam eer aan doet. Jennifer Chambers Lynch is niet zo uitzonderlijk. In 1993 debuteerde ze zonder enig succes met Boxing Helena en maakte daarna anderhalf decennium geen film meer. Surveillance is poging nummer twee en als je daarop afgaat mag een derde probeersel gerust nog vijftien jaar op zich laten wachten.
Het lijkt er verdacht veel op dat Lynch haar vader probeert na te streven, of na te apen. Het casten van Bill Pulman (Lost Highway) en Julia Ormond (Inland Empire) als twee ietwat excentrieke FBI-agenten, de belichting in sommige scènes, de ambient muziek, de soms vreemde personages en de plottwist: het lijkt allemaal een klein beetje op wat vader Lynch doet, maar lang niet genoeg om ook maar een beetje Lynchiaans over te komen. Er mist één belangrijk component: de mysterieuze, duistere sfeer die het werk van papa zo kenmerkt.
Wat je overhoudt is een onderzoek van twee FBI-agenten naar wat er eerder op de dag gebeurd is met een klein meisje, een jonge vrouw en een politieagent, en wat het verband is tussen die gebeurtenissen, een aantal moorden aan het begin van de dag en een vermiste vrouw. Een vrij nihilistisch verhaal dat ondanks de eerder genoemde vaderlijke invloeden zeer conventioneel wordt verteld en meer de zoveelste goedkope thriller over seriemoordenaars en agenten is dan iets dat met het oeuvre van Lynch te maken heeft. Sterker nog, als deze film niet door de dochter van Lynch gemaakt zou zijn, dan zouden waarschijnlijk weinigen de link met zijn werk leggen.
De personages zijn ondertussen allesbehalve doorsnee thrillerfiguren, in die zin dat er geen sympathiek mens bij zit. De slachtoffers zijn stuk voor stuk nare personen, van de twee verkeersagenten die voor de lol iedereen die langskomt lastig vallen tot de junkies die hun dealer zien sterven terwijl diens familie in de kamer ernaast zit en alle drugs stelen die ze mee kunnen nemen. De karakters die niet onsympathiek zijn, worden dan weer te weinig gedefinieerd om er iets voor te voelen wanneer de moordenaars toeslaan.
Zo is het moeilijk om iets te geven om wat er in 98 minuten op het scherm voorbij komt. Personages noch plot zijn bijster boeiend en echt sfeervol is het allemaal niet. Surveillance is een professioneel gemaakte thriller die nooit echt spannend wordt en geen interessante subtekst of thematiek kent. Het enige opmerkelijke is eigenlijk dat de regisseuse de naam Lynch draagt en dat haar vader als uitvoerend producent hier zijn fiat aan geeft. Het zal liefde zijn.
