The Pink Panther 2
Recensie

The Pink Panther 2 (2009)

Flauwe komedie die het moet hebben van de bijrollen.

in Recensies
Leestijd: 2 min 37 sec
Regie: Harald Zwart | Cast: Steve Martin (Jacques Clouseau), Jean Reno (Ponton), Emily Mortimer (Nicole), Andy Garcia (Vicenzo), Alfred Molina (Pepperidge) | Speelduur: 91 minuten | Jaar: 2009.

Nadat vorige week Spion van Oranje uitkwam met homocouturier François van Vliet als klunzige geheimagent, is het een week later de beurt aan zijn niet voor hem onderdoende Franse collega-inspecteur Jacques Clouseau in een vervolg op The Pink Panther uit 2006.

Van de humor van Steve Martin moet je houden, net zoals de humor van Rowan Atkinson, Leslie Nielsen of onze eigen Paul de Leeuw je moet liggen. In dit vervolg op zijn eerste impersonatie van het hilarisch onwetende personage Jacques Clouseau, naar voorbeeld van Peter Sellers uit de jaren zestig en zeventig, moet Martin in actie komen als de Pink Pantherdiamant wordt gestolen. Het is niet de eerste diefstal van een meesterwerk; in metropolen over de gehele wereld worden ‘onsteelbare artefacten’ gestolen. De Pink Pantherdiamant is echter de crème de la crème.

Er wordt een team van experts samengesteld om deze misdaden op te lossen. Het team bestaat naast de onontbeerlijke Clouseau heel verrassend uit Andy Garcia als de Italiaan met de onuitsprekelijke naam, Alfred Molina als de geleerde en aristocratische Pepperidge, een Japanse whizzkid en een geheimzinnige femme fatale gespeeld door Bollywoodster Aishwarya Rai Bachchan.

Clouseaus niet alledaagse onderzoekstechnieken waarbij hij bewijsstukken met zijn eigen vingerafdrukken besmet, een restaurant tot tweemaal toe tot de grond toe laat afbranden en zogenaamd onzichtbaar een landhuis binnendringt, maar op alle videocamera’s wordt vastgelegd, maken van hem een regelrechte mobiele ramp. Het duurt dan ook niet al te lang of het team besluit hem eruit te bonjouren. De enige medestanders van wie hij dan nog op aan kan, zijn zijn stuntelige geliefde en secretaresse Nicole en zijn collega Gilbert Ponton, een grappige rol van de normaal zo stoere Jean Reno. Het is echter Clouseau die op onnavolgbaar stupide wijze de dader weet te ontmaskeren.

The Pink Panther 2 zal niet iedereen kunnen bekoren; de fysieke grappen duren vaak te lang en/of zijn niet origineel. John Cleese die zijn hoofd uit pure frustratie tegen een muur bonkt, kan leuk zijn, maar Jim Carrey deed dit in Liar Liar vele malen beter. Ook wanneer Clouseau een zendertje uit een restaurant moet verwijderen onder de dekmantel van een wilde tangodanser, wordt het geduld toch wel erg op de proef gesteld. De woordgrappen zijn wel goed in elkaar gezet en regelmatig echt leuk. Bijvoorbeeld het codewoord Hamburger dat met de juiste klemtoon en het correcte accent moet worden uitgesproken voordat de antiterreureenheid stopt met de aanval. Of Clouseaus opmerking wanneer een nieuw lid van het team net binnen komt wandelen en hij haar even bijpraat: “Let me bring you up to speed... We know nothing. You are now up to speed.”[/i]

Wanneer je besluit naar The Pink Panther 2 te gaan, weet je wat er in het verschiet ligt: een flinke dosis ongecompliceerde humor die je al dan niet ligt. Een enorm groot pluspunt is dat de bijrollen worden gespeeld door rotsvaste acteurs als Garcia, Molina, Reno, Cleese en Jeremy Irons. Steve Martin draagt het concept van The Pink Panther 2, maar de bijrollen maken de film draaglijk.