OHorten is een Noorse niet-alledaagse film over de alledaagse gang van zaken. Machinist Odd Horten heeft zijn pensioen bereikt en kan nu eindelijk doen en laten wat hij wil. Daar ligt precies zijn probleem - hij heeft geen toekomstdromen, alleen zijn dagelijkse werk dat nu van hem wordt afgepakt.
Met OHorten heeft regisseur Bent Hamer een knap staaltje werk verricht door anderhalf uur te boeien zonder dat hier cliffhangers, AK-47s, stoere praat of heftig romantische scènes aan te pas komen. In plaats daarvan gaat zijn voorkeur uit naar stiltes en karakteristieke mise-en-scène, op maat gemaakt voor elk personage. Het heeft een hoog huiskamerdramagehalte, net als Hamers Kitchen Stories dat eveneens het alledaagse als hogere materie beschouwde.
Odd Horten is een tragische man die door zijn hele leven geploeterd heeft zonder ergens echt van te genieten, op zijn werk als machinist en zijn pijp na. Zelfs als zijn collegas een klein feestje organiseren, lukt het hem niet om het gebouw binnen te komen en mee te feesten omdat de deurbel stuk is. Als hij uiteindelijk via de steigers het pand betreedt en in een wildvreemde woning belandt, houdt een klein jongetje hem alsnog tegen om naar het feest te gaan. Hij moet de jongen instoppen en bij hem blijven totdat hij slaapt. Iedere keer als hij opstaat geeft de jongen hem een blik dat hij weer moet gaan zitten. Uiteindelijk is het pas ochtend als Odd de slaapkamer van de jongen verlaat en is het feest allang voorbij.
Anders dan je misschien zou verwachten is Odd een oude Noorse naam (spreek uit als Ot) en niet bedoeld als grap op het Engelse woord odd voor vreemd, al had dat best gekund. Met niets dan vrije tijd om handen en zijn open blik op de wereld, komt hij normale mensen tegen die allen op hun eigen manier verknipt zijn, net als hijzelf. Zo komt hij bijvoorbeeld in contact met de vijfenzestigplusser Trygve die graag blind autorijdt en net als Dustin Hoffmans Rainman overtuigd is van zijn eigen capaciteiten als chauffeur. De tweeënzeventigjarige, statige en melancholisch ogende acteur Bård Owe speelt Odd heel natuurlijk en komt zélfs geloofwaardig over wanneer hij door bepaalde omstandigheden rode hakken aantrekt. Waarom hij die überhaupt aantrekt, zal ik niet verklappen. Dat moet je met eigen ogen zien.
Het mooiste aspect van de film is de opening, het ritmische in- en uitrijden van tunnels onder Noorse bergen door die bedekt zijn met een dikke laag sneeuw. Het staat symbool voor het bekende dat Odd op het punt staat te verlaten en het donker waarin hij terechtkomt. OHorten is niet een gemakkelijke film, het is een vreemde eend in de bijt. Maar mocht je hem zien, weet ik zeker dat je na afloop nog een tijdje nageniet van de kleine dingen die het doen. Jammer dat we films nodig hebben om tot dat besef te komen.
