Vertwijfeling aan boord van een trein. Het is het onderwerp van een handvol films die het vervoersmiddel als redding of verdoeming aanhalen voor hun protagonisten. Regisseur Brad Anderson plaatst zijn hoofdpersonen in een trein in het geïsoleerde gebied van Rusland. Dankzij dit territorium, waar inwoners hun eigen gewoonten en ongeschreven regels hanteren, zorgt hij voor een voorsprong op menig westerse suspensefilm. Er hoeft in dit gebied namelijk maar iets met westerlingen te gebeuren en het recept voor suspense is geschreven.
Het traject van de trans-Siberische spoorlijn telt een slordige 9288 km, begint in Moskou of Vladivostok - afhankelijk van welke kant je opgaat - en doorkruist daarmee het hele land. De reis duurt zeven dagen. Anderson introduceert het koppel Roy en Jesse, die vanuit Beijing op de lijn zijn gestapt, maar alsnog een reis van zes dagen voor de boeg hebben. Ondanks Jesses terughoudendheid over de lange reis weet Roy - die dol is op treinen - haar over te halen en enthousiast te houden. Veel tijd om te genieten van de fantastische omgeving hebben de twee echter niet. Bij de volgende stop moeten ze hun slaapcabine delen met twee andere reizigers, Carlo en Abby, die allesbehalve gewoon te noemen zijn.
Na een weinig opzienbarende opbouw wordt Roys plotselinge verdwijning door Anderson kundig - haast Hitchcockiaans - uitgevoerd en de film ontleent hieraan, naast een verhoogde interesse, een nieuwe start. Naast de verdwijning wordt de suspense die volgt voornamelijk veroorzaakt door rechercheur Grinko, een Russischsprekende Ben Kingsley die op zoek is naar smokkelaars die de trein als drugstransport gebruiken. Aangezien hij maar één ding wil, is zijn karakter best eendimensionaal te noemen, maar toch interessant vertolkt door de doorgewinterde acteur. De psychologische spelletjes die hij speelt met zijn verdachten gaan gepaard met kleurrijke anekdotes en gezegdes die tot doel hebben de westerlingen te laten merken dat ze in Rusland zijn. Helaas doet zijn bekende westerse verschijning af aan de geloofwaardigheid van zijn oosterse rol.
Terwijl Woody Harrelson ons vermaakt als de goedaardige, ietwat simpele miniatuurtreinverzamelaar Roy, is de combinatie met zijn vrouw - voorheen een losbandige rebel - iets te contrastrijk en gescript te noemen. Toch vormt Emily Mortimer in de rol van Jesse het meest complexe karakter van de film. Ze kampt met een ruig verleden, een duistere samenloop van omstandigheden en vecht tegen de machten die dit proberen los te peuteren in het bijzijn van het enige vaste onderdeel in haar leven, Roy. Ze weet dit alles goed duidelijk te maken, maar haar ruige verleden zou haar echter toch net wat meer van dienst moeten zijn in dit soort benarde situaties.
Helaas, hoe langer de film duurt, hoe conventioneler de plot wordt. Bepaalde ontwikkelingen zijn sterk en werken zoals ze dat in deze setting horen te doen. Een vrouw in een besneeuwd bosgebied met een onbetrouwbaar alfamannetje is bepaald geen prettig vooruitzicht. Sommige elementen zijn echter lang niet zo effectief (afgezien van een vrij verrassende horrorscène) of doordacht. In het suspensegenre mag het publiek namelijk nooit op de regisseur vooruitlopen en dat is aan het eind helaas wel het geval. De lengte is in dit opzicht ook geen sterktepunt te noemen en de film eindigt een beetje op standby. Anderson, die met The Machinist een interessante karakterstudie afleverde, weet met Transsiberian angst en paranoia te laten zien, maar lijkt af en toe alleen naar het script te turen en zich niet over de werking van de film te bekommeren.
