Leermomenten of een belangrijke boodschap; een film - en zeker een komedie - kan zonder. De humor in Role Models is af en toe onverwacht spontaan, maar wanneer de film meer dan grappig probeert te zijn, verlaagt hij zich tot afgezaagde onderwerpen zoals het vinden van jezelf en het waarderen van het leven en elkaar Deze gewichtige zaken komen ook nog eens samen in één groot vreugdevol einde, maar leveren daarmee een minder gedenkwaardig eindproduct op. Toch, een film die puberale grappen gevat weet te brengen, verdient enige lof.
Plaats wat toffe mensen in een niet-toffe omgeving en toon hun reacties voor lachwekkende situaties. Het is een veelgebruikte methode in het komediegenre en de film maakt er dankbaar gebruik van. De personen in kwestie zijn twee frisdrankpromotors, Danny en Wheeler, die na een domme overtreding de gevangenis in dreigen te draaien. Ze kunnen dit echter voorkomen door hun tijd uit te zitten bij een stichting die probleemkinderen aan volwassenen koppelt. Bij wijze van taakstraf moeten de mannen dagelijks het kind vergezellen dat hun is toegewezen.
Zo krijgt Danny een jongen onder zijn hoede die meedoet aan een middeleeuws live action role playing game om zo aan de realiteit te ontsnappen en kampt Wheeler met een grof gebekt kind van gescheiden ouders dat niemand in zijn buurt laat komen. Vanaf dit punt wordt de verhaallijn voorspelbaar en leeft de film alleen op bij de grappige momenten. De serieuze ondertoon in deze komedie - vriendschap tussen de kinderen en de mannen en tussen de mannen onderling - is er eentje die niet echt loskomt, niet boeit en vrij ouderwets aandoet.
Jane Lynch speelt een zeer herkenbare rol van overreflectieve ex-rebel met een verslavingsverleden. Als begeleidster bij het Sturdy Wingscentrum maakt ze iedereen maar al te duidelijk dat ze alles al heeft gedaan in het leven wat God verboden heeft. Ze speelt de twee heren in diverse scènes met gemak van het scherm. De twee acteurs hebben elkaar duidelijk nodig in deze film en profiteren van het feit dat ze allebei hun eigen gevoel voor humor hebben. Sean William Scott, die altijd dezelfde rol lijkt te spelen, doet waar hij goed in is, het spelen van de altijd feestende student. Zijn rol is te vlak om echt betekenis te hebben, maar hij redt de film van al te sentimenteel geneuzel. De film wordt merendeels gedragen door Paul Rudd. De ontwikkeling van zijn cynische rol als carrièreloser vormt de hoofdlijn van de film. Door de opgelegde taakstraf leert hij de dingen in het juiste perspectief te zien, maar het is de vraag of we daar echt op zitten te wachten.
