Animatiefilms van DreamWorks Animation staan bekend als leuk vertier voor jong en oud. Vooral met Shrek liepen beide doelgroepen weg. DreamWorks nieuwste telg Monsters vs. Aliens is anders; hij mist de subtiliteit die van een gewone animatiefilm een volwassen klassieker maakt. Vissen die praten, oké, maar een larve van honderdvijftig meter die de aanval inzet met neusslijm?
Monsters vs. Aliens gaat van start met een enorme meteoriet die op de bijna getrouwde en zeer naïeve Susan Murphy valt. Op wonderbaarlijke wijze overleeft ze de aanslag, maar groeit voor het altaar ineens tot gigantische proporties uit. Haar toekomstige aal van een man ziet toch maar af van zoveel Susan. Ze wordt door een ultrageheime afdeling van het Amerikaanse leger ingelijfd en komt in aanraking met andere monsters die het leger in het geheim traint: een blauw, drilpuddingachtig creatuur zonder hersenen genaamd B.O.B., een man die dezelfde overlevingskansen wilde als een kakkerlak en zichzelf transformeerde tot Dr. Cockroach (een weer eens met Engels accent sprekende Hugh Laurie), visaaphybride The Missing Link en Insectosaurus, een enorme larve met een daverend stemgeluid.
Dit op tal van oude monsterfilms geïnspireerde team wordt opgeroepen om Amerika te redden wanneer het buitenaardse wezen Gallaxhar, een bespottelijke aapachtige inktvis met vier ogen, de menselijke soort wil uitroeien en de aarde door eigen klonen wil laten bevolken. De zelfspot is hier erg leuk wanneer een nieuwslezer de situatie van een landend ruimteschip bekritiseert: Once again, a UFO has landed in America, the only country UFOs ever seem to land in.
De treurende Susan en haar niet vrijwillig gekozen teamleden worden vrijgelaten uit hun ondergrondse bunker om het Amerikaanse ufoprobleem op te lossen. Ze reizen helemaal af naar Gallaxhars ruimteschip en weer terug. De helden zijn op een vreemd aandoenlijke manier schattig. Er lijkt geen onsje kwaad in ze te zitten, ook moeten ze af en toe geweld gebruiken en schade aanrichten. De gedeelten van de film waarin het team niet aanwezig is, zijn eigenlijk nog het leukst. Bijvoorbeeld als de Amerikaanse president na het landen van de ufo het deuntje uit Spielbergs Close Encounters of the Third Kind op zijn keyboard speelt en, als dit niet werkt, overgaat op funk wat een averechts effect heeft. Of zijn hilarisch ingenieuze uitvinding om de rode knop die alle nucleaire raketten afvuurt naast een identieke knop te hangen die het koffiezetapparaat bedient.
Monsters vs. Aliens is een grappige animatiefilm die best lekker wegkijkt. Het verhaal is herkenbaar en de excentrieke helden zijn dat in feite ook, want je prikt zo door hun uiterlijk heen. Vooral hun nimmer aflatende positiviteit, afgewisseld met B.O.B.s hilarische stupiditeiten (bijvoorbeeld als hij sjans met een groene drilpudding denkt te hebben), maakt van hen een amusant stel. Monsters vs. Aliens mist wat warm sentiment à la Bambi of Finding Nemo, maar heeft gelukkig wel de meerdere lagen, zodat de gehele familie zonder problemen met de jongsten mee kan kijken.
