Still Walking van Hirokazu Koreeda is een heel persoonlijke en warme film waarin drie generaties samenkomen voor een familiereünie. De film toont ons gedurende een etmaal een familie in al zijn facetten. We zien de familie samenkomen, samen eten, samen liefhebben en samen lachen. Tegelijkertijd toont Koreeda ons de onderhuidse spanningen en verborgen gebreken. Niets menselijks is Still Walking vreemd.
In het begin van de film volgen we Ryota Yokoyama onderweg naar zijn ouderlijk huis voor een familiereünie ter ere van zijn oudere broer. Tegelijkertijd zien we zijn moeder en zus druk bezig met de voorbereidingen voor het eten. In die eerste minuten wordt al veel duidelijk over de onderlinge verhoudingen binnen het gezin. Deze zijn complex, maar niet wereldvreemd. De vader is een einzelgänger, de zoon het zwarte schaap, de dochter een moederskind (maar ook erg grappig) en de moeder is de bindende factor. We volgen de familie zon vierentwintig uur en daarin zijn ze voornamelijk aan het eten en het praten. De kleinkinderen spelen. Dat alles speelt zich voornamelijk af in de woon-/eetkamer. Na het ontbijt neemt Ryoto weer afscheid. En dat was het.
Koreeda is van oorsprong documentairemaker en dat is duidelijk terug te zien in Still Walking. De handelingen zijn minutieus in beeld gebracht en we zitten dicht op huid van de verschillende familieleden. Het komt allemaal heel natuurlijk over en het wordt zeer rustig en aangenaam gefilmd. Daarbij is het acteren zonder uitzondering van hoog niveau en wordt de film ondersteund door een zeer prettige soundtrack. Zelfs de omgeving waarin de film zich afspeelt is aangenaam. Still Walking is gewoon een heel aardige, lieve film. En daar moet je van houden. Hij is namelijk ook erg tam en documentair. De familieleden zijn stuk voor stuk redelijk aangename karakters. Ze zijn aardig, intelligent en van goede komaf, maar kennen zonder uitzondering kleine onhebbelijkheden. Er worden zaken verzwegen of weggelaten, maar spannend wordt het nooit. Het is vooral heel erg menselijk. En soms erg grappig. Dat dan weer wel.
Still Walking wordt wel vergeleken met Tokyo Story van de Japanse grootmeester Yasujiro Ozu. En er zijn inderdaad erg veel overeenkomsten. In beide films is een familiebezoek het kader voor themas als dood, verlies en eenzaamheid. Maar waar Ozu gedurende 135 minuten de spanning erin houdt en de karakters voldoende diepgang meegeeft, schiet Still Walking daarin te kort. Het is een heel aardig eerbetoon aan Ozu - met zeer nadrukkelijke verwijzingen - maar Koreeda haalt (nog) net niet het niveau van zijn leermeester.
