Tony Gilroy laat met deze film wederom zijn kunde van het schrijven van een goed script zien, zoals hij dat ook deed met de Jason Bourne-trilogie en zijn regiedebuut Michael Clayton. Evenals in laatstgenoemde begeeft hij zich in de wereld van businessconcerns en bekritiseert hij het winstbejag van nietsontziende CEOs, zij het ditmaal allemaal wat luchtiger. Deze romantische spionagethriller doet namelijk door zijn vlotheid en muziekkeuze sterk denken aan de heistfilms van diens collega en vriend Steven Soderbergh en vormt iets van een nieuwe wending voor de regisseur.
In de film volgen we twee topspionnen die na voor overheidsinstanties te hebben gewerkt voor de vrije markteconomie kiezen om eens flink binnen te lopen. Zo merken we dat Ray Koval, een voormalig MI6-agent, en Claire Stenwick, een voormalig CIA-agente, hun diensten verlenen aan grote farmaceutische concerns. Tijdens een geheime operatie komen deze twee enkelbijters elkaar tegen en ondanks hun wantrouwen zien ze elkaar wel zitten. Het probleem is echter dat ze op alle vlakken erg aan elkaar gewaagd zijn en zichzelf maar al te goed in de ander herkennen. Gilroy maakt er een heksenketel van door de twee ook nog eens voor concurrerende topconcerns te laten werken.
De serieuze toon die in zijn eerste film aanwezig was, ontbreekt. Er is veel ruimte voor speelse elementen in de vorm van snelle muziek, snelle dialogen en splitscreens. Het pluspunt van deze genrefilm is de manier waarop Gilroy zijn verhaal laat ontvouwen. Door de plotdetails op een inventieve manier één voor één aan ons bekend te maken is hij steeds de verwachtingen voor en houdt hij goed de vaart erin. De dialogen zijn daarnaast van hoog niveau en de acteurs lijken hun prestaties zo uit de mouw te schudden. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat het niet de meest veelzijdige rollen zijn, maar dat wat ze moeten doen, doen ze goed.
De eerste scène is een goede introductie van de strekking van de film. De aanblik van twee zakenmannen, Tom Wilkinson en Paul Giamatti, die elkaar op een vrij knullige manier te lijf gaan in slowmotion werkt vrijwel meteen op de lachspieren en zegt eigenlijk waar Gilroy in deze film zijn aandacht op vestigt: ironie. Bij alle spelletjes die de regisseur in petto heeft is het steeds de ironie van de situatie die zorgt voor humor en reflectie. Bij de ontknoping van de film verliest hij dit verhelderende effect echter uit het oog en laat hij ons achter met doelloze plotdetails die ons eigenlijk niet veel wijzer maken.
Uiteindelijk is het gebrek aan affectie tussen de twee hoofdpersonen datgene waardoor het spel van spelen en gespeeld worden soms te vrijblijvend is. Ook het feit dat niets in de film is wat het lijkt, draagt bij aan die afstandelijkheid. Onbedoeld wordt zo de angel uit het verhaal gehaald, want de ruggengraat van de film is uiteraard de romance tussen de twee personages. De film oogt goed, loopt goed, maar mist over het algemeen iets substantieels.
