Voor echte liefde gaan mensen heel ver. Romeo en Julia pleegden er zelfmoord voor, Lon Chaney liet in The Unknown zijn armen amputeren en recentelijk zagen wij Jamal nog meedoen aan who wants to be a millionaire? in een poging de liefde van zijn leven terug te vinden. Onvoorwaardelijke liefde, het blijft een zeer dankbaar onderwerp voor verhalen. Ook Welcome vertelt ons zon groot liefdesverhaal. Hoe ver zou jij gaan voor het meisje van je dromen? De twee hoofdpersonages in Welcome staan voor deze vraag en slepen ons met hun verschillende antwoorden mee in een prachtig verhaal over (uiteraard) de liefde, loyaliteit en sociale misstanden.
Welcome draait voor het overgrote gedeelte om de zeventienjarige Bilal, een jongen die gevlucht is uit Koerdistan. Niet vanwege zijn veiligheid, maar om naar zijn vriendin in Londen te gaan. De film pakt zijn verhaal op als hij het te voet al tot de kust van Frankrijk heeft geschopt. Als hier zijn reis tot een abrupt einde komt omdat hij geen verblijfsvergunning heeft, besluit hij dat er nog maar één oplossing is; het Kanaal overzwemmen. Bilal zoekt hiervoor hulp bij zweminstructeur Simon. Vroeger een groot zwemtalent, maar de droom om het hiermee ver te schoppen is al lang in het water gevallen. Ook zijn huwelijk en daarmee zijn geluk ziet Simon door zijn vingers glippen. Van zijn vrouw houdt hij nog steeds, maar echt werk maken van die relatie heeft hij te lang al niet gedaan. Simon ziet in Bilal een manier om zijn ex-vrouw te laten zien dat hij wel geeft om zijn medemens en besluit hem te helpen in de hoop dat zijn vrouw bij hem terugkomt.
Naast de focus op Bilal en Simon neemt Welcome ook ruim de tijd om de sociale en politieke problematiek rond de vele vluchtelingen bij de kust van Calais in beeld te brengen. De ex-vrouw van Simon heeft hier een belangrijke rol in als hulpverlener die voedsel en kleding uitdeelt onder de gestrande vluchtelingen. De Franse wetgeving die het verbiedt om hulp te verschaffen aan mensen zonder verblijfsvergunning wordt uitgebreid in beeld gebracht. Soms legt regisseur en scenarioschrijver Philippe Lioret deze kritiek er helaas veel te dik op en lijkt heel Frankrijk wel een heftige afkeur te hebben van alles wat op een vluchteling lijkt. Het iets subtieler brengen had de boodschap waarschijnlijk alleen maar sterker gemaakt, maar hoe dan ook toont Welcome een schrijnende situatie die anno 2009 in geen westers land zou mogen voorkomen. Niet voor niets werd de film in Frankrijk direct al door mensenrechtenorganisaties gebruikt om te protesteren tegen de eerder genoemde vreemdelingenwetgeving.
Doordat een groot gedeelte van de film het grote verhaal laat zien waarin Simon en Bilal opereren, wordt vooral de screentijd van Mina, de vriendin van Bilal, heel erg afgeraffeld. Eigenlijk krijgen we nooit genoeg van Mina te zien om echt met haar mee te leven, en doordat we met haar zo weinig hebben is het soms moeilijk om optimaal met Bilal mee te leven. Welcome verpest het hier een beetje voor zichzelf. Het liefdesverhaal van Simon, dat in feite veel minder spectaculair is, is daardoor vele malen meeslepender dan het liefdesverhaal van Bilal en Mina. Een iets kleinere rol voor het vluchtelingenkamp en de bijbehorende problematiek aldaar en een grotere rol voor Mina met het liefst ook iets meer interactie tussen haar en Bilal zou de film veel krachtiger maken. Nu lijkt het helaas of de regisseur niet kon kiezen tussen de grote geschiedenis en het individuele verhaal. En met een verhaal als dat van Bilal had de focus zeker meer daarop moeten liggen.
