Ik behoor niet tot het beoogde publiek van Hannah Montana: The Movie. De film is gemaakt voor meisjes van ongeveer tien tot zestien jaar. Prima als je niet tot de doelgroep behoort en de film leuk vindt, maar dat maakt het nog geen geschikte film voor volwassenen. Ook niet als simpel entertainment, want op dat vlak schiet de film gewoon tekort. Nu zou ik de film eenvoudig kunnen afkraken op basis van het onzinnige script, de flauwe humor, de matige acteerprestaties en de suikerspinmuziek, maar wat heeft dat voor zin? Het publiek dat wel van deze film kan genieten, zal dat een worst wezen (als het überhaupt recensies leest), het ervaart de film toch heel anders dan ik.
Voor mij was Hannah Montana: The Movie namelijk een bevreemdende ervaring; ik had het gevoel te kijken naar een (pop)cultureel fenomeen dat tot dan toe langs mij heen was gegaan. Logisch, want waarom zou ik naar een brave Disney-puberkomedie op televisie kijken? De bizarheid van het concept Miley Cyrus boeide me desondanks tijdens de volle lengte van de film. Aan de ene kant is het een lopendebandproduct uit de fabriek van Disney, waar alleen de fans van de serie lol aan zullen beleven, aan de andere kant is het een bijna fascinerende reclame voor het product Miley Cyrus.
Het product, het concept - is Miley Cyrus geen persoon? Jawel, maar daar weten wij niks van. De manier waarop Miley Cyrus en haar vader realiteit en fictie vermengen tot een soort metavoorstelling is eigenlijk best interessant. Die vader, Billy Ray Cyrus, had in 1992 een enorme wereldhit met Achy Breaky Heart. Deze en andere popcountrynummers zorgden ervoor dat hij zich al snel een flink landgoed in de buurt van Nashville, Tennessee kon veroorloven het centrum van zoetgevooisde, risicoloze country. Aan het eind van dat succesjaar werd zijn eerste dochter geboren, Destiny Hope Cyrus. Ze kreeg de bijnaam Miley, een verbastering van smiley, omdat ze als baby zoveel glimlachte.
Nu speelt Miley Cyrus al enkele jaren Miley Stewart die Hannah Montana speelt. Montana is een wereldberoemde popster, maar eigenlijk slechts een pseudoniem van Stewart zodat die nog een normaal leven kan leiden als tienermeisje onder haar eigen naam. Het enige verschil tussen het meisje en de ster is een blonde pruik, als vermomming minder effectief dan Clark Kents bril, maar onder de fans geen haan die daar naar kraait. Papa Billy Ray Cyrus speelt in zowel serie als film vader Robby Ray Stewart.
Om de grens tussen werkelijkheid en fantasie nog vager te maken wordt Miley door haar vader mee terug naar huis genomen. Hollywood en het sterrenbestaan is haar naar het hoofd gestegen en ze moet van de familie het echte leven en zichzelf weer leren kennen. Dit alles is gefilmd op dat landgoed en huis van Billy Ray Cyrus, waar Miley Cyrus werkelijk opgroeide totdat ze naar Californië vertrok om Hannah Montana de serie te maken. Op deze manier proberen de filmmakers en de familie Cyrus dit herontdekken van de echte Miley als de realiteit te presenteren: Cyrus en Stewart worden één. Terwijl het hier natuurlijk een zorgvuldig gecalculeerd imago betreft dat aan de buitenwereld gepresenteerd wordt.
Wat niet in de laatste plaats blijkt uit de lichte verschuiving in het soort muziek dat Miley/Miley/Hannah zingt. De film opent met hit The Best Of Both Worlds, typische kauwgomballenpop, maar daarna kruipt er samen met de verplaatsing naar het platteland een snufje country in het repertoire. Het resultaat is een soort countrypop met 5% country en 95% pop, maar desalniettemin presenteert Cyrus deze nieuwe muzikale richting als de ware Cyrus. Zijzelf en haar publiek worden immers ouder en countrypop kan héél lucratief zijn. Ze heeft haar naam niet voor niets tijdens de opnames officieel laten veranderen in Miley Ray Cyrus. Enorm country uiteraard.
Haar beoogde publiek zal de bizarre metavertelling waarschijnlijk accepteren zonder er bij stil te staan en de verandering slikken als zoete koek. Het is een slimme marketingzet en maakt van de film als geheel eigenlijk één grote reclame voor de nieuwe Miley Ray Cyrus die duidelijk ook na Hannah Montana nog een carrière wil hebben. Dat dit vast allemaal bedacht is door een stel mensen in een vergaderzaal maakt voor de doelgroep niets uit.
Net zomin zal deze zich storen aan het voorspelbare verhaaltje vol slechte grappen, clichés en sentimentaliteit, het gebrekkige acteerwerk of de flauwe muziek. Voor de non-fans als ik blijft het vervreemdende popculturele fenomeen over, dat zichzelf in een nieuw jasje hijst dat nauwelijks verschilt van het oude. Hannah Montana: The Movie is geenszins een goede film, maar door een flinke curiositeitsfactor wel een enigszins boeiende. Desondanks blijft het voornamelijk een film voor liefhebbers.
