Soms bezoek je als filmrecensent enigszins bevooroordeeld een persvoorstelling. Als een film over twee rivaliserende bands, met in de hoofdrol twee succesvolle exponenten uit de Disneyschool Aly Michalka en Vanessa Hudgens, op het programma staat, verwacht je op zijn zachtst gezegd een weinig verheffende film. Des te groter en plezieriger is de verrassing als je al na vijf minuten merkt dat dit absoluut geen doorsnee Amerikaanse formulefilm is, maar juist een oprechte en lieve tienerkomedie met het hart op de juiste plaats.
Tiener Will Burton ligt niet goed in de groep op zijn middelbare school in Connecticut. Hij is dan ook blij als zijn moeder een andere baan vindt in New Jersey en hij de kans krijgt een nieuw begin te maken. Al snel ontmoet hij daar het populairste meisje van de school, dat zijn passie voor muziek deelt en hem uitnodigt haar nieuwe band te managen. Terwijl Will druk is de band voor te bereiden op de jaarlijkse Bandslam, de competitie tussen bands voor middelbare scholieren, raakt hij ook nog eens bevriend met de alternatieve Sa5m. Ondertussen wordt Will geplaagd door spoken uit zijn verleden die hij met zijn nieuwe leven in New Jersey dacht kwijt te zijn.
Het feit dat Bandslam in de Verenigde Staten op zeer pijnlijke wijze is geflopt (niet eens in de top tien in het openingsweekend) zegt meer over het publiek daar dan over de kwaliteit van de film. Die is namelijk opmerkelijk verfrissend voor een genre dat door de jaren heen lijkt te zijn uitgemolken. Hoewel het verhaaltje over een buitenstaander die plotseling wordt opgemerkt door zijn omgeving en daardoor opbloeit niet revolutionair is, hebben regisseur Todd Graff en zijn scenarist Josh Cagan veel aandacht besteed aan de ontwikkeling van de personages, waardoor die levensechter overkomen dan in dit soort films gewoonlijk het geval is. Vooral Will Burton, die helemaal gek is van muziek en wekelijks brieven over zijn leven schrijft aan David Bowie, is een interessant en driedimensionaal personage dat zich niet zo ontwikkelt als de typische tienerheld, maar gewoon zijn weg probeert te vinden in de grote wereld.
Desondanks is Bandslam verre van een perfecte film. Zo doen de makers zich soms iets te hip en jong voor, waardoor de dialogen af en toe wat geforceerd en niet grappig overkomen. Daarnaast wordt Will wel heel makkelijk opgepikt door het populairste en mooiste meisje van de school, zonder dat echt duidelijk wordt waarom. Het grootste probleem van de film is echter de gruwelijke miscasting van Vanessa Hudgens als het alternatieve meisje. De ster uit High School Musical heeft toch al weinig blijk gegeven van veel acteertalent, maar ze is volstrekt ongeloofwaardig als verlegen muurbloempje dat gaandeweg minder schuw wordt. Pas als ze tijdens de laatste scènes in zang mag uitbarsten, lijkt ze enigszins op haar plaats te zijn.
Gelukkig is Bandslam voor het grootste gedeelte een uitermate geslaagde film die het, naast de goed geschreven personages, ook vooral moet hebben van zijn muzikaliteit. Gewapend met een uitstekende soundtrack, met muziek van onder meer David Bowie, Wilco en The Velvet Underground, spreekt de liefde van muziek van de makers uit elke porie van de film. De scènes waarin de jongeren repeteren met hun nieuwe band en een eigen muzikale geluid proberen te ontwikkelen, behoren dan ook tot de beste uit de film. Het is te hopen dat het Nederlandse publiek doorkrijgt dat Bandslam veel meer te bieden heeft dan de clichés die in de meeste hedendaagse tienerfilms doorgaans grossieren. De film verdient namelijk een groter publiek dan het in de Verenigde Staten gekregen heeft.
