Bret Easton Ellis schreef in 1994 het boek The Informers, nadat hij eerder bekende werken als Less Than Zero en American Psycho had afgeleverd, die eveneens werden verfilmd. Voor The Informers schreef hij voor het eerst mee aan het scenario. Ellis werk kenmerkt zich door het schetsen van een tijdsbeeld. Hier is dat het Los Angeles van de jaren tachtig. Met tal van excentrieke figuren afkomstig uit alle sociale klassen, ligt de focus met name op seks, drugs en geweld.
De bonte verzameling van personages en verhaallijnen zijn allemaal op een zekere manier met elkaar verbonden. De film opent met de verhaallijn over het luxueuze, drugs- en seksrijke leven van een aantal verwende adolescenten. Als een van hen bij het zoveelste feestje wordt doodgereden op straat moeten zijn vrienden dit allen op hun eigen manier zien te verwerken. Daarnaast is er het verhaal rondom de compleet verslaafde leadzanger van de punkrockbank The Informers, waar de film uiteraard zijn titel aan ontleent. Net als deze twee verhaallijnen speelt ook het verhaal rond de egocentrische filmproducer William Sloan, zijn ex-vrouw en zijn minnares zich af in de rijke, hogere sociale klasse van Los Angeles. Het verhaal over kinderhandelaar Peter en zijn ongewilde handlanger Jack speelt zich echter af in de onderwereld van Los Angeles. Zo bieden de verhaallijnen telkens iets anders, maar allen zijn uitsneden van de jarentachtigcultuur van Los Angeles waarin te veel nooit genoeg is.
Billy Bob Thornton speelt strak en ingetogen en gebruikt zijn karakteristiek getekende kop op een treffende manier. Vreemd genoeg is Winona Ryders spel te dik aangezet en neigt naar overacting. Het steekt slecht af bij de veel natuurlijkere prestatie van Thornton. Micky Rourke is met zijn inmiddels alom bekende uiterlijk perfect gecast. Wat moet het heerlijk zijn geweest om zon in- en inslechte en tegelijk totaal laconieke badguy te mogen spelen. Hij handelt in kinderen alsof het pakketjes zijn. Ook de andere acteurs zoals Kim Basinger, John Foster en Amber Heard vullen hun rollen mooi in. Brad Renfro is als de voyeuristische en totaal gestreste Jack bovendien een positieve uitschieter.
Het was scenarioschrijver Nicholas Jarecki die Ellis boek las en de schrijver benaderde om er samen een filmscenario van te maken. Ellis stemde toe en daarop werd regisseur Gregor Jordan door producer Marco Weber bij het project gehaald. Jordan maakte eerder films als Ned Kelly en Buffalo Soldiers. Al schetste laatstgenoemde in zekere zin ook een tijdsbeeld van de jaren tachtig, de films zijn niet te vergelijken. Met The Informers geeft Jordan, samen met cameraman Petra Korner en production designer Cecilia Montiel, vooral een sfeerbeeld van een cultuur. Dit is slechts ten dele geslaagd.
De film toont meer dan hij vertelt. Er moet vooral naar de film gekeken worden, want meeleven is er niet bij. Daar zijn de personages te afstandelijk voor. De schrijvers en regisseur namen hiermee een grote gok, want de film moet dus vooral boeien door wat we zien. In dit geval zijn de beelden echter niet altijd interessant en de verhalen niet allemaal excentriek genoeg om de aandacht vast te kunnen houden. Het is te veel van hetzelfde en bovendien weinig origineel.
Ellis schreef het boek toen hij zelf zon twintig jaar oud was. Hij baseerde de verhalen op die van hemzelf en zijn vrienden. Ondanks deze link met de realiteit komen de verhalen dik aangezet over en zijn ze vooral een uitvergroting van Ellis eigen jeugd. De film toont de extremen van de maatschappij en doet dat redelijk. Doordat de in potentie boeiende personages op afstand blijven en we er vooral naar kijken, als zijnde voyeurs, verliest de film zo nu en dan de aandacht en haalt deze niet het niveau van bijvoorbeeld het vergelijkbare Short Cuts.
