De laatste tien minuten van Passengers zijn met afstand de beste van de film. Pas dan wordt duidelijk waar Rodrigo Garcia, die zijn sporen vooral verdiende als regisseur van talloze HBO-series, en scenarist Ronnie Christensen met dit verhaal over de nasleep van een vliegramp precies naartoe willen. Helaas is de aanloop naar dit slot niet altijd even sterk, waardoor Passengers een erg onevenwichtige film is geworden die mooie momenten afwisselt met onduidelijke terzijdes en de kijker daarmee regelmatig in verwarring achterlaat.
Als beginnend psychologe Claire Summers s nachts uit haar bed wordt gebeld met de mededeling dat er een vliegtuig is neergestort en zij de leiding krijgt over de nazorg van de slachtoffers, beschouwt ze dit als haar grote doorbraak in het vakgebied. Vol goede moed begint zij aan de klus om de vijf mensen die de ramp hebben overleefd bij te staan in de weken na het incident. Dat gaat echter niet helemaal zoals Claire in gedachten had. Met een van de overlevenden, Eric Clark, ontwikkelt ze een te intieme relatie en haar andere patiënten blijken een voor een op mysterieuze wijze te verdwijnen. En als een vertegenwoordiger van de vliegtuigmaatschappij Claire lijkt te achtervolgen, krijgt ze de indruk dat de maatschappij een rol speelt bij deze verdwijningen om ervoor te zorgen dat niet naar buiten komt dat de ramp een gevolg was van een technisch mankement.
Passengers is een mengelmoes van allerlei verschillende genres. De film begint als een verhaal over de nasleep van een vreselijk ongeluk, maar ontwikkelt zich vervolgens al snel tot een thriller, besteedt (te) veel tijd aan de relatie tussen Claire en Erik, waarna er ook nog eens allerlei bovennatuurlijke elementen om de hoek komen kijken. De makers vertrouwen bovendien te veel op de ontknoping die al het voorafgaande in een ander daglicht stelt. Hoewel die ontknoping bij een groot deel van het publiek als een verrassing zal aankomen en goed is uitgevoerd, is dat nog geen reden om in de tachtig daaraan voorafgaande minuten de logica van het plot te veronachtzamen.
Dat Passengers toch nog redelijk overeind blijft, is te danken aan een uitstekende rolbezetting. En dan betreft het niet eens de twee belangrijkste rollen, hoewel Anne Hathaway charmant is als altijd en Patrick Wilson niet veel voor haar onderdoet, maar vooral de bijrollen. Garcia heeft een indrukwekkend stel karakteracteurs bereid gevonden kleinere rollen voor hun rekening te nemen. Clea DuVall (bekend uit de tv-serie Carnivale), Andre Braugher en tweevoudig Oscarwinnares Dianne Wiest tillen de film gezamenlijk naar een hoger niveau, maar het is David Morse als vertegenwoordiger van de vliegtuigmaatschappij die nog het meest indruk maakt. Morse is zon typische bijrolacteur, die iedereen wel eens heeft gezien maar wiens naam niet altijd blijft hangen. Of daar met deze film verandering in zal komen, valt te betwijfelen aangezien Passengers nu niet direct een uitschieter in het oeuvre van Morse te noemen is. De film heeft nog net voldoende kwaliteit om een Nederlandse bioscooprelease, anderhalf jaar na dato, te verantwoorden, maar groots is het allemaal niet.
