In de MTV-achtige opening van The September Issue wordt de nadruk gelegd op dat ene feit dat iedereen nu wel weet: Anna Wintour leidt het modemagazine Vogue als een ijskoningin. Ze voelt zich de regisseur én de producer, zegt een medewerkster. Niet alleen van Vogue, maar van de hele modewereld. De documentairemakers zoeken geen confrontatie, analyseren niet kritisch en stellen ook geen lastige vragen. Dat werkt, verbazingwekkend genoeg, nog heel aardig.
Na de snelle en flitsende introductie van Wintour en Vogue gaat het tempo gelijk omlaag en kijken de makers vooral mee met alle voorbereidingen voor dé uitgave van het jaar. Het septembernummer is namelijk het dikste en belangrijkste nummer van modemagazines en Vogue breekt elk jaar records met het aantal paginas. Voor wie het allemaal niks zegt: Vogue is het invloedrijkste modemagazine ter wereld en wordt ook wel de bijbel genoemd. Anna Wintour is daar de baas en zij bepaalt dus min of meer wat jij deze nazomer in de winkel kunt kopen. Fijn om te weten. Drie jaar geleden werd Wintour heerlijk geparodieerd in The Devil Wears Prada. Meryl Streep maakte van haar een tirannieke vrouw die geen enkele tegenspraak duldde en commanderen tot kunst verhief. De documentaire doet, met name in de introductie, een redelijke poging om dit beeld van haar te bevestigen, maar in tegenstelling tot Streeps vertolking komt Wintour niet over als keiharde bitch en speelt ze niet op de man. Wintour eist wel dat de mensen in haar omgeving kwaliteit leveren, opschieten en haar opdrachten uitvoeren. Want zíj bepaalt. En dus luisteren alle medewerkers naar haar als een hond naar zijn baas: niet omdat ze het er mee eens zijn, maar gewoon omdat het moet. Toch is Wintour vooral een hard werkende, fanatieke eindredacteur. Ze eist misschien veel, maar op dat niveau en met die belangen mag dat ook wel.
Het interview dat men haar afnam is heel braaf en vertelt weinig nieuws. Ze heeft ook daar duidelijk de touwtjes in handen over wat wel en wat niet gevraagd mag worden. Jammer. Gelukkig maakt de creative director Grace Coddington dit feilloos goed. Zij is openhartig, interessant en ook veel prominenter aanwezig in de documentaire. Zo maakt ze het ook voor modeanalfabeten boeiend. Deze vrouw was ooit een prachtig model, maar haar gezicht is nu getekend door een auto-ongeluk en de ouderdom. Ze is Wintours rechterhand en vecht voor de creatieve kwaliteit van het blad, terwijl Wintour de commerciële belangen veiligstelt. Alleen Coddington durft Wintour tegen te spreken, maar wat ze vooral doet is beslissingen zonder haar weten keihard terugdraaien. Het zorgt voor humor en dat komt de film ten goede. Zo zorgen ook de verder totaal niet uitgediepte, maar wel hilarisch excentrieke personen zoals André Leon Talley voor vermakelijke momenten. Hij gaat naar tennis zoals nog nooit iemand naar tennis ging.
In het openbaar draagt Wintour veelal een zonnebril, vooral om de pers, de modebedrijven en de ontwerpers niet te laten weten wat ze ergens van vindt. Maar zoals altijd zit er toch ook gewoon een mens achter de bril en Wintours zakelijke masker. We krijgen het even te zien als in het interview haar broers en zus ter sprake komen. Ze vertelt met een blos op de wangen dat zij allen geëngageerde beroepen hebben en haar werk vooral 'amusant' vinden. Met haar dochter naast zich is ze zichzelf en daar zie je dat ze ook privé de leiding wil hebben. Anna ziet haar het liefst in de moderedactiewereld werken, net zoals haar vader dat ooit voor Anna bepaalde. Maar dochterlief lijkt gelukkig net zo eigenwijs als haar moeder: die wordt gewoon advocaat.
De makers filmden ruim acht maanden en schoten meer dan driehonderd uur materiaal. Daar is vervolgens een documentaire uit gemonteerd die met hippe muziek en tussenkopjes langzaam naar de deadline van het septembernummer toewerkt. De daarbij gehanteerde stijl doet vooral denken aan die van de The Office. Niet alleen qua cameravoering, maar ook wat sfeer betreft. Het is luchtig, maar altijd met die onderhuidse spanning (Hoe zal Anna dit keer reageren?). The September Issue is dus een soort The Office in de modewereld. Het zorgt ervoor dat de documentaire altijd vermakelijk blijft. Echter, de documentaire biedt weinig extras door het ontbreken van een (kritische) analyse of een vernieuwende stijl. Het is niets meer dan een luchtig kijkje in de keuken van Vogue, waarover Wintour in haar hoofdredactionele commentaar zei: We zijn heel blij met het resultaat. Natuurlijk, ze heeft het -op haar manier- immers weer perfect geproduceerd.
