Eén ding hebben de Wayans Brother goed gezien: de afgelopen jaren zijn we doodgegooid met dans en dat mag wel eens afgelopen zijn. Niet alleen in de bioscopen houdt het maar niet op, ook tv-shows zoals Dancing with the Stars en So You Think You Can Dance blijven overal aanwezig. Origineel zijn ze allang niet meer, denk maar bijvoorbeeld aan de grappige draai die RTL4 sinds kort aan het genre heeft gegeven met het programma Lets Dance. Het grootste probleem van dansfilms is over het algemeen het middelmatige acteerwerk en het flinterdunne verhaal dat enkel als kapstok dient voor veel goed gechoreografeerde (dat dan weer wel) dansscènes. Of het ultiem slechte acteerwerk en het afwezige verhaal in Dance Flick dan ook per ongeluk is of deel van de grap uitmaakt, is onduidelijk. Feit blijft wel dat de film niets toevoegt aan het genre dansfilm, niets toevoegt aan het genre komedie en mij tachtig minuten lang heel ongelukkig heeft gemaakt.
Het verhaal van Dance Flick is, zoals we dat van een dergelijke spoof kunnen verwachten, een samenraapsel van scènes uit met name dansfilms. Dance Flick heeft geen poging gedaan hier een nieuw verhaal uit te smeden, waardoor het geheel een aaneenschakeling van uit zn verband gerukte sketches wordt. Als het voor een grap nodig is dat de dansvloer volledig in puin getrapt wordt, is het dus helemaal niet erg als deze er een seconde later weer pico bello uitziet. Deze opzichtige continuïteitsfouten hoeven helemaal niet zo erg te zijn, maar als ze geen uitermate goede grappen opleveren, wordt het erg vervelend. Want waarom zou je blijven kijken naar een serie sketches die geen van alle grappig zijn en waar nauwelijks een doorlopend verhaal in te ontdekken valt? Voor de afloop hoef je het in ieder geval niet te doen.
Over de grappen hoeft ook niet lang vergaderd te worden. Men neme een willekeurige scène uit een willekeurige dansfilm. De eerste helft van de scène blijft intact. Dan wordt het even spannend, want het kan drie kanten uit: er volgt ofwel een seksistische grap, ofwel een racistische grap, ofwel iemand loopt lichamelijk letsel op. De gouden regels die de Wayans bij deze ongetwijfeld moeilijke keuzes hebben gehanteerd? Vrouwelijk personage: seksistische grap. Zwart personage: racistische grap. Beide grappen kunnen vervolgens gecombineerd worden met lichamelijk letsel; uitgangspunt hierbij is dat hoe onschuldiger het personage in kwestie is, hoe zwaarder het personage het te verduren krijgt. Ultieme voorbeeld is hier natuurlijk de baby van de zwarte Charity, die vanzelfsprekend verschrikkelijk wordt verwaarloosd door zijn zwarte ouders en eigenlijk al in vijf minuten dood had moeten zijn. Maar kindermishandeling is te leuk om niet lekker lang te rekken, dus blijven ze die baby overal mee naar toe slepen om alle klappen op te vangen.
Ironisch genoeg zijn de dansscènes het enige wat nog enigszins redelijk is aan de film. Zolang de dansers nog niet in elkaars gezicht zeiken of hun hoofd anaal bij zichzelf inbrengen, zien die fragmenten er gewoon goed uit. Alleen gaan we daarvoor niet naar een film als Dance Flick. Voor de rest is Dance Flick kort, maar o zo lang, en erg gênant. De enige die het zwaarder te verduren krijgt dan de baby van Charity is uiteindelijk de kijker. Wat een mishandeling!
