Een mozaïek van korte films, die samen een grote liefdesbrief vormen aan New York; ambitie valt de nieuwste aflevering van het Cities of Love-project niet te ontzeggen. Wat is er op het witte doek immers nog niet gezegd over New York en hoeveel films zijn er wel niet opgedragen aan 'the city that never sleeps'? Maar de liefde van filmmakers en acteurs voor New York blijft altijd branden en dus stonden zowel gevestigde als aanstormende namen in de rij om hun bijdrage te leveren aan New York, I Love You. Of de stad in katzwijm valt bij het lezen van hun gezamenlijke liefdesbrief valt echter te betwijfelen.
Jachtig, druk en dynamisch maar ook weids: New York wordt in de tien aan elkaar geregen liefdesverhalen in New York, I Love You eigenlijk precies in beeld gebracht zoals we dat al decennia in films gewend zijn. Uitzondering is het gedeelte van de Indiase regisseur Shekhar Kapur: een sacrale, bijna surrealistische kortfilm over een ontmoeting in een chic hotel tussen een ex-operaster (Julie Christie) en een ongelukkige liftjongen (Shia LaBeouf). Het script hiervoor werd geschreven door Anthony Minghella die het ook wilde regisseren, maar nog voordat het zover was overleed.
Hoewel Minghellas gedeelte qua sfeer een mooie zwanezang voor hem is, heeft het net als veel andere van de aan elkaar geschakelde minifilms in New York, I Love You last van een wat geforceerd slotakkoord. Andere verhaallijnen kampen juist met een te waterig einde of komen nauwelijks op gang. Als je Drea de Matteo in de metro hoort twijfelen over haar scharrel ben je misschien wel bereid om in haar verhaal te duiken, maar nog voordat haar personage een echte vrouw kan worden zijn haar liefdesperikelen alweer rondgebreid.
Het is niet eenvoudig om in de New Yorkers uit New York, I Love You te geloven. Ze krijgen niet alleen weinig tijd om zich te manifesteren, het helpt ook niet echt dat de meesten eruit zien als beroemde acteurs. Een sterrencast hoeft de geloofwaardigheid bij een mozaïekfilm niet in de weg te staan, maar dan heb je wel overtuigende en goed aaneengesmede scenarios nodig. En daar schort het bij New York, I Love You aan. Zo loopt de zoetige door Natalie Portman geregisseerde en geschreven verhaallijn over een klein meisje en haar oppas volledig weg en is het verhaal dat de filmgedeeltes bijeen moet binden (een videokunstenares die alle verschillende personages tegenkomt) een even gemakzuchtig als oninteressant plakmiddel.
De gedeeltes van de Frans-Israëlische regisseur Yvan Attal weten de aandacht beter vast te houden: zowel zijn verhaal over een echtpaar in midlifecrisis als dat over een casanova (Ethan Hawke) en zijn onbenaderbare love interest (Maggie Q) hebben een mooie zij het ook weer wat gewrongen clou. Datzelfde geldt voor de verhaallijn van Brett Ratner, die de mythe dat praktisch elk meisje in New York actrice is als uitgangspunt nam voor een bizarre prom night-ontmoeting in Central Park.
Voor de rest hangt New York, I Love You toch voornamelijk van clichés over de stad aan elkaar: van een mopperend, bejaard koppel in Brighton Beach tot een joods-orthodoxe bruid met pruik in het Diamond District. Hoewel je door het grote aantal internationale regisseurs dat meedoet misschien een frisse blik op de Big Apple zou verwachten, bevat hun gezamenlijke liefdesbrief aan de stad juist behoorlijk wat gemeenplaatsen. Wie weet verdwijnt dat probleem vanzelf in de volgende aflevering van de Cities of Love-serie: na de eerste productie in Parijs (Paris, Je TAime) en deze aflevering in New York zal het mozaïekfilmproject neerstrijken in de veel minder als filmset bekende steden Sjanghai en Rio de Janeiro. Als er dan ook nog eens goed gekeken wordt naar de scripts komen de volgende odes hopelijk beter van de grond dan deze liefdesbrief aan New York, die het gevaar loopt bij het oud papier te belanden.
