Dertien jaar geleden braken komedianten Vince Vaughn en Jon Favreau in de Verenigde Staten door met culthit Swingers, geschreven door Favreau. De uitspraak dat iets so money was, ging tot plezier van de fans en ergernis van de rest een eigen leven leiden. In 2001 maakten ze samen opnieuw een film, Made, maar deze liet kennelijk zo weinig indruk achter dat het door hen samen geschreven Couples Retreat in de Verenigde Staten werd gezien als de reünie van de swingers. Volgens de regels van Hollywood zijn reünies in Amerika altijd een misère, en dat is ook van toepassing op deze hereniging, een flauwe komedie die veel te lang duurt, veel te weinig goede grappen bevat en te weinig boeiende personages om de aandacht vast te houden.
Vier koppels denken naar een luxe vakantieoord te gaan om daar eens lekker te genieten, maar daar aangekomen blijken de meeste (verplichte) activiteiten over het deconstrueren, analyseren en opbouwen van hun relatie te gaan, de geheime reden waarom één van de koppels de vakantie organiseerde. Dit zorgt allereerst voor enorme frictie bij alle koppels, die zich gaan afvragen of ze nou ontzettend gelukkig dachten te zijn of alleen maar bij elkaar bleven voor de kinderen. Het zijn de vrouwen die telkens op een breuk aan lijken te sturen, terwijl de mannen de schuld krijgen en het initiatief nemen waarmee de relaties uiteindelijk hersteld worden.
Het is misschien niet een nieuw gegeven voor de romantische komedie, maar eerder een soort wensvervulling die voornamelijk op vrouwen is gericht. Feministisch is echter niet, deze ietwat traditionele rolverdeling waarbij de man de vrouw moet veroveren en het meeste werk moet verzetten, terwijl de vrouw toch redelijk passief blijft wachten tot de man alles goed komt maken. Het zijn dan ook de mannen die met hun activiteit beter worden uitgewerkt, ook al blijven alle personages vrij eendimensionaal. Hierdoor rijst toch de vraag voor wie dit soort films, en deze film in het bijzonder, bedoeld zijn. De mannen in dit verhaal leren tenminste nog dat ze meer aan de wensen van hun partner moeten denken, terwijl de vrouwen vooral met hun eigen wensen bezig zijn. Misschien is dat nu juist wat veel vrouwen willen zien, maar het levert geen rooskleurig beeld van ze op.
Als er nog een spoortje van ironie in deze portrettering van de sekses te ontdekken viel, dan zou het nog interessant kunnen zijn, maar het omvat juist het serieuze gedeelte van de film. De grappen komen daarentegen voort uit de gebruikelijke misverstanden, maffe persoonlijke eigenaardigheden en bizarre bijfiguren. Hierbij speelt de door sommige Amerikaanse komieken zo geroemde improvisatie een belangrijke rol, maar deze keer betaalt dat zich nou niet bepaald uit in hilariteit. De mislukte pogingen tot humor voelen inderdaad geïmproviseerd aan, terwijl de schaarse geslaagde grollen juist uit het script lijken voort te komen.
Vaughn speelt nog altijd dezelfde klootzak als (bijna) altijd, en de charme is daar nou toch echt wel vanaf. Van de chemie die hij ooit met Favreau had is weinig meer te zien en hun hereniging stelt weinig voor. Bateman speelt met weinig succes dezelfde rol die hij sinds de eerste aflevering van Arrested Development al min of meer speelt. De actrices hebben nog minder te doen en lijken vooral mooi en dun te moeten zijn. Een verspilling van het komische talent waar deze dames toch wel degelijk over beschikken. Het is tekenend voor deze grotendeels humorloze film die bedoeld is voor vrouwen maar tegelijk vrij neerbuigend jegens vrouwen is en bijdraagt aan het onmogelijke moderne vrouwelijke schoonheidsideaal.
