Het is knap, maar het is de makers van The Men Who Stare at Goats gelukt om een film over een hippielegereenheid die superkrachten probeert te ontwikkelen, met het komische talent van onder anderen George Clooney, Jeff Bridges en Kevin Spacey, slechts sporadisch mild amusant te maken. Lovenswaardig is dat niet, eerder gemakzuchtig.
De film wekt vooral de indruk dat er te weinig aandacht aan is besteed, dat men niet verder is gegaan dan een leuk concept bedenken en daar een cast bij verzamelen. Alsof de uitvoering zich vervolgens zelf wel zou wijzen. Het resultaat is een film op de automatische piloot, waarbij alleen producent en hoofdrolspeler George Clooney echt zijn best lijkt te doen. Hij is in ieder geval leuk zonder al te veel moeite te doen. Helaas geldt dat niet voor de rest van de cast en crew, die minder hun best lijken te doen.
Ewan McGregor speelt een reporter die in Irak ene Lyn Cassidy (Clooney, met snorretje) ontmoet, een legerman die onthult ooit deel uitgemaakt te hebben van een speciale eenheid die in de jaren zeventig en tachtig soldaten trainde om zogenaamde psychische spionnen (in de film ook wel Jedi Warriors genoemd) te worden. Ze probeerden vaardigheden te ontwikkelen als onzichtbaar worden, door muren lopen en op lange afstand kijken. En uiteraard de vaardigheid om een geit te doden door het beest aan te staren.
Op de scène met die spectaculaire conclusie en wat maffe dreigende blikken van Clooney na, wordt er verrassend weinig met deze krachten gedaan. Cassidy voert de reporter mee op een vage missie gebaseerd op een visioen, wat als excuus gebruikt wordt om plot en personages van hot naar her te laten rennen, met wat flashbacks tussendoor voor de onnodige afwisseling. Hier en daar valt ondertussen een aardige grap, maar het gaat allemaal nergens over of heen. Meer en scherpere humor zou de doelloosheid van het verhaal en de film heel wat draaglijker maken. Het gebrek hieraan maakt van The Men Who Stare At Goats een lichtelijk saaie, lege film die slechts af en toe weet te amuseren.
