Het grote publiek weet het pas sinds de verfilming van The Notebook, maar Nicholas Sparks is al veel langer de koning van het romantische verhaal. Naast het feit dat Sparks ons in al zijn boeken steeds weer ongekend meeslepende liefdesdrama's geeft, lukt het hem ook als één van de weinigen telkens weer grote clichés te ontwijken. Zo ook in Dear John, die daarom nergens echt voorspelbaar wordt. Het meeslepende liefdesverhaal komt dit keer helaas minder uit de verf dan in The Notebook; daar is de film net iets ambitieus voor en stellen Amanda Seyfried en Channing Tatum net iets te veel teleur.
Eerste liefdes, vakantieliefdes en langeafstandsrelaties zijn gedoemd te mislukken. Het is deze wetenschap die Dear John vanaf het begin spannend maakt, want de film combineert nu juist deze drie themas. Na twee weken met elkaar te hebben doorgebracht op het strand moet Savannah weer naar school en John naar het leger. De twee lijken echter voor elkaar gemaakt en beloven elkaar te zullen schrijven. Een jaar moet overbrugd worden, want dan zit de diensttijd van John er op. Maar aan het einde van dat jaar vliegen er twee vliegtuigen in het WTC. De eenheid van John tekent direct bij en ook John zal moeten kiezen tussen zijn geliefde meisje en zijn geliefde land.
Relaties die uit enkel schriftelijk contact bestaan zijn lastig te verfilmen. You've Got Mail deed dit erg succesvol, maar hierbij komt Dear John jammer genoeg niet in de buurt, ook al zijn brieven vele malen romantischer dan e-mail. You've Got Mail leunde heel erg op de inhoud van de e-mails, terwijl Dear John hier vrijwel niet op focust. Van een aantal brieven krijgen wij flarden te horen, maar wij zien toch vooral in de verte starende personages met onleesbare papiertjes door hun peinzende blikken gemonteerd. Het mag duidelijk zijn dat de twee intensief contact hebben en steeds meer naar elkaar toe groeien, maar wij krijgen er weinig concreets van mee.
Amanda Seyfried en Channing Tatum dragen hier ook niet echt aan bij. Dat Tatum een stoere militair speelt, is natuurlijk mogelijk, maar afscheid nemen van de liefde van je leven hoeft echt niet zo stoer monotoon. Seyfried doet gelukkig meer met haar personage. Verliefdheid en vervreemding, geluk en verdriet, bij haar komt het er allemaal beter uit. Maar in je eentje maak je geen episch liefdesverhaal, daar moet de man toch echt een beetje bij meehelpen.
Dat de liefde tussen John en Savannah een beetje lauw blijft, probeert Dear John te compenseren door een aantal andere belangrijke verhaallijnen te introduceren. Zo wordt de diensttijd van John, aanvankelijk alleen bedoeld om hem bij Savannah weg te houden, opeens een belangrijke op zichzelf staande verhaallijn. Het is een rare keus en een vreemd stukje film, zo'n oorlogsfilm midden in een romantische film. De oorlog oogt dan ook veel te schattig; we zitten tenslotte naar een heel ander genre te kijken.
Een andere verhaallijn werkt dan weer wel uitstekend. Savannah heeft de droom met autistische kinderen te werken en laat de vader van John nu net een milde vorm van autisme hebben. Dat de vader van John eigenlijk niet meer dan een middel is om John en Savannah bij elkaar te krijgen, moeten we de film vergeven, want het is deze verhaallijn die de film toch nog de moeite waard maakt. Dit komt vooral door acteur Richard Jenkins, die vrijwel zonder woorden meer zegt dan wie dan ook in Dear John. De zakdoek zal voor de meeste mensen niet nodig zijn, maar als je hem meeneemt, doe dat dan voor de scènes met Jenkins. Tweeënhalf van de drie sterren zijn voor hem.
