Emma Thompson liet een rol in de laatste Harry Potterfilms liggen om zich volledig te kunnen concentreren op het vervolg op Nanny McPhee uit 2005. De films over deze ouderwetse kinderjuffrouw met magische krachten die te hulp schiet als dingen uit de hand dreigen te lopen, zijn onschuldige, lieve jeugdfilms met het hart op de goede plaats, maar de relevantie van deze sequel is wel heel ver te zoeken.
De eerste Nanny McPhee, geregisseerd door Kirk Jones, had een erg sterke cast met Colin Firth, Kelly MacDonald en het jonge talent Thomas Sangster en onderscheidde zich door een sympathieke oubolligheid die de film voor jong en oud genietbaar maakte. In het tweede deel is Kirk Jones vervangen door Susanna White, die eerder kwalitatieve BBC-dramas als Bleak House en Jane Eyre maakte, maar verder is bijna alles hetzelfde gebleven, te beginnen bij het verhaal.
Als Nanny McPhee het gezin uit de eerste film achter zich heeft gelaten, gaat ze op zoek naar een andere familie die haar hulp hard nodig heeft. Ze komt (in oorlogstijd) terecht bij een familie op een boerderij, waar de vader weg is om te dienen in het leger en de moeder heel veel moeite heeft haar drie kinderen onder controle te houden. Als er ook nog eens een verwend neefje en nichtje vanuit de grote stad arriveren, omdat het op de boerderij veiliger zou zijn, barst de beestenboel pas echt los. Nanny McPhee, de strenge doch rechtmatige kinderjuffrouw, moet er aan te pas komen.
Het eerste deel van de film, waarin we kennismaken met het onstuimige huishouden van Mrs. Green (een hysterische Maggie Gyllenhaal die met haar vet aangezette Britse accent geen maat weet te houden) zet alvast de toon voor het vervolg. Pas als Thompson haar intrede doet, neemt de film wat gas terug. Dan krijgen ook de andere acteurs meer ruimte om te schitteren, waarbij vooral de veertienjarige Eros Vlahos als het bekakte neefje erg geestig is. Ook Ralph Fiennes in een kleine bijrol als generaal in het Britse leger is goed gecast.
Hoewel de film leuke vondsten kent en het te prijzen is dat scenariste Thompson zware onderwerpen aanstipt door kinderen op een volwassen manier aan te spreken, is de film met 110 minuten wel wat aan de lange kant voor de jongste kijkers. Met wat knip-en-plakwerk hadden enkele weinig relevante omwegen eenvoudig vermeden kunnen worden, waardoor de film een wat compactere indruk had achtergelaten. Nu maakt het allemaal een wat vrijblijvende indruk die bovendien de vraag opwerpt waarom deze sequel echt nodig was. Waar het origineel het moralisme en de flauwe grapjes nog uitstekend wist te doseren, gaan in het tweede deel helaas alle remmen los. Dat betekent meer fysieke humor, meer hysterisch geschreeuw en meer onnodige special effects. Dat is jammer, want het fraaie, ontroerende einde van Nanny McPhee and the Big Bang laat zien dat er meer had ingezeten.
