Het eerste wat door mijn hoofd spookte na afloop van Crazy Heart was een hernieuwde waardering voor The Wrestler. Parallellen tussen de twee films, die beide gaan over een voormalige ster die probeert zijn carrière nieuw leven in te blazen, liggen voor het oprapen. Waar The Wrestler, naast een formidabele acteerprestatie van Mickey Rourke, echter ook als film erg veel te bieden had, leunt Crazy Heart wel heel erg op zijn hoofdrolspeler, de terecht met een Oscar bekroonde Jeff Bridges.
Crazy Heart is een mooi voorbeeld van zon kleine film die bijna uit het niets opkwam en vorige maand opeens twee Oscars in ontvangst mocht nemen. Weinig mensen hadden in september vorig jaar van deze film, die in eerste instantie pas in de lente van 2010 zou worden uitgebracht, gehoord. Totdat Fox Searchlight (niet geheel toevallig ook producent van andere kleine films als Juno en Little Miss Sunshine) inzag dat de bijzondere prestatie van Jeff Bridges in de hoofdrol hem en de film weleens heel ver zou kunnen brengen bij de Oscars.
Bridges is Bad Blake, een countryzanger op middelbare leeftijd die teert op zijn vroegere succes. Jaren geleden was hij een van de succesvolste zangers van zijn generaties met een indrukwekkend repertoire, maar nu is hij nog maar een schim van zichzelf. Hij leeft in goedkope motels, op weg van kroeg naar kroeg om nog wat geld in het laatje te krijgen. Bij een van zijn optredens ontmoet hij Jean Braddock, een alleenstaande moeder die het probeert te maken als journaliste. Tussen Blake en Jean ontwikkelt zich vanzelfsprekend een romance, maar het is nog maar de vraag of Bad Blake zijn ongezonde levensstijl voorgoed achter zich kan laten.
Crazy Heart schetst een beeld van de Verenigde Staten dat we te weinig zien in hedendaagse Amerikaanse films. De film speelt zich af in het hart van het uitgestrekte land, en de tour van Bad Blake die hem van het ene stadje naar het andere brengt is voor regisseur Scott Cooper een goed excuus om zoveel mogelijk mooie plaatjes van de Midwest te laten zien. De authentieke sfeer die de film hierbij weet op te roepen en de fijne liedjes die de acteurs ten beste geven vormen het sterkste deel van de film, want verder gebeurt er eerlijk gezegd niet zo veel bijzonders.
Het lijkt wel alsof de debuterende Cooper, die ook het scenario schreef, te bang was om ook maar één risico te nemen. Hij bouwt de film erg voorspelbaar op en wijkt geen moment van de gebaande paden. Als het met Blake bijvoorbeeld iets beter lijkt te gaan in zijn relatie met Jean, wacht je als kijker geduldig op het scenariotrucje dat ongetwijfeld roet in het eten zal gooien. Dat komt dan ook precies wanneer je het verwacht en ook de wijze waarop is erg clichématig.
De film zou dan ook zonder pardon rechtstreeks naar de dvd-schappen zijn doorverwezen als Bridges hier niet zon fenomenale rol had neergezet. De rol van uitgebluste countryzanger is hem op het lijf geschreven en hij slaagt er bijna in zijn eentje in de film naar een hoger niveau te tillen. Hoewel de eerste scène in een bowlingbaan direct associaties oproept met the dude uit The Big Lebowski, de film waar Bridges tot in lengte der dagen mee geassocieerd zal worden, is zijn optreden als Bad Blake minstens even goed. Natuurlijk is een worstelende countryheld die teert op zijn succesvolle verleden een dankbare rol die acteurs in staat stelt eens flink uit te pakken, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Bridges gewoon erg sterk is en erin slaagt van een nogal schematisch personage een mens van vlees en bloed te maken. Hij maakt Crazy Heart de moeite waard en zorgt ervoor dat liefhebbers van hoogstaand acteerwerk deze film niet aan zich voorbij mogen laten gaan.
