Wie niet beter wist, zou makkelijk kunnen denken dat Le Père de Mes Enfants gemaakt is door een wat oudere regisseur die in de nadagen van haar carrière nog een laatste film wil maken over de ups en downs van het leven, waar ieder mens onvermijdelijk mee te maken krijgt. Niets van dat alles. Mia Hansen-Løve is pas 28 jaar en met Le Père de Mes Enfants, na Tout est Pardonne haar tweede film, laat ze zien dat levenservaring geen vereiste is om een volwassen film over rouwverwerking te maken.
Le Père de Mes Enfants is losjes gebaseerd op het tragische levensverhaal van de bekende Franse filmproducent Humbert Balsan. Balsan was een betrokken producent die erom bekend stond onbekend talent een kans te gunnen. Regisseurs als Elia Suleiman (Divine Intervention) en Ismael Ferroukhi (Le Grand Voyage) hebben hun carrière grotendeels aan hem te danken. Balsan, die leed aan depressiviteit, pleegde in 2005 op vijftigjarige leeftijd zelfmoord en liet daarbij zijn vrouw, twee kinderen en het door hem opgerichte productiebedrijf Ognon Pictures achter.
In de film van Hansen-Løve heet de hoofdpersoon Gregoire Canvel. Ook hij heeft een kleinschalig productiebedrijf (Moon Films) dat met name gericht is op het produceren van kleine, moeilijke films. De ambitieuze, charmante Canvel heeft door de jaren heen echter te veel financiële risicos genomen met zijn films en staat nu op de rand van een faillissement. De film volgt hem in zijn verwoede pogingen een goede balans te vinden tussen het overeind houden van zijn bedrijf en zijn verplichtingen als toegewijde echtgenoot en vader van drie dochters.
Het eerste deel van Le Père de Mes Enfants is van een ongekende klasse. De wijze waarop Hansen-Løve er met ogenschijnlijk simpele middelen in slaagt de gezinssituatie van Canvel op authentieke wijze over te brengen is simpelweg verbluffend. Scènes waarin Canvel thuiskomt van zijn werk en de avond doorbrengt met zijn vrouw en dochters voelen zelfs zo realistisch aan dat je geregeld het gevoel krijgt naar iets te kijken dat eigenlijk te persoonlijk is om in beeld te brengen.
Hansen-Løve wordt hierbij geholpen door een prachtige rol van de Franse acteur Louis-Do de Lencquesaing (wiens eigen tienerdochter overigens zijn filmdochter speelt). Met behulp van zijn lichaamstaal en kleine gebaren begrijp je al heel snel wat voor man Gregoire Canvel is. Een ietwat naïeve man, met het hart op de goede plaats, die zich omwille van zijn idealisme ontzettend in de nesten heeft gewerkt. Zijn transformatie van gepassioneerde, enthousiaste producent en vader tot moedeloze, uitgebluste veertiger doet weinig onder voor de gezinsscènes.
Het is dan ook een uiterst risicovolle zet om na dit fraaie eerste deel een abrupte breuk in de film aan te brengen, die niet alleen een noodzakelijke perspectiefwisseling tot gevolg heeft, maar ook de toon van het verhaal van het ene op het andere moment compleet verandert. Dat had heel makkelijk fout kunnen gaan, maar Hansen-Løve komt er wederom gemakkelijk mee weg. Natuurlijk is het in het begin even wennen aan de wisseling van toon, maar al snel wordt duidelijk dat Hansen-Løve ook in dit deel precies weet wat ze doet. Het extreem hoge niveau van het eerste deel wordt weliswaar niet meer overtroffen, maar de onsentimentele wijze waarop de film laat zien hoe vrouw en kinderen proberen om te gaan met de afwezigheid van hun vader is bijzonder ontroerend.
Le Père de Mes Enfants doet het voorkomen alsof het maken van films helemaal niet zo moeilijk hoeft te zijn. Alsof het allemaal vanzelf gaat en iedereen het zou kunnen. Het is een gevoel van perfectie dat alleen de allerbeste films weten op te roepen en als een 28-jarige regisseur daar nu al in slaagt, is duidelijk dat we hier met een natuurtalent te maken hebben.
