Na Avatar en Terminator Salvation is Clash of the Titans Sam Worthingtons derde spektakelfilm. Net als in Avatar wordt Sam weer gedwongen de held te zijn en ook hier mogen de 3D-brillen weer op. Alleen wat er precies 3D moet zijn wordt gedurende de film steeds onduidelijker.
Perseus werd geboren als halfgod, maar groeide op als man. Hij is machteloos wanneer hij zijn familie probeert te redden uit de handen van Hades, de wraakzuchtige god van de onderwereld die een poging doet de macht van Zeus over te nemen. Met niets meer te verliezen leidt Perseus een kleine groep krijgers van het ene gevecht naar het andere om Hades te verslaan en los te komen van diens macht. Uiteraard voert hij ook nog de innerlijke strijd met zijn menselijke opvoeding en goddelijke krachten.
De openingssequentie toont wat een combinatie van CGI en 3D kan opleveren: een vlucht door en langs plaatsen die met een fysieke camera onmogelijk zijn vast te leggen. De overgang van de CGI-beelden naar het eerste echte shot (een kist die boven komt drijven) is echter te groot en doet afbreuk aan de computerbeelden. Toch is de CGI over het algemeen goed. De levensgrote schorpioenen en de Kraken zien er indrukwekkend uit. Dit kan echter niet gezegd worden van Medusa die rechtstreeks uit een budgetgame lijkt te zijn getrokken.
De film heeft sowieso veel weg van een dergelijke game. De dialogen geven de term peptalk een nieuwe betekenis en de oneliners doen niet onder voor een B-film uit de jaren tachtig. De actiescènes zijn visueel mooi en overdonderend, maar worden telkens weer gehinderd door zin- en oeverloze dialogen. De montage is bij deze actiescènes bovendien vaak even onduidelijk als onbegrijpelijk.
Worthington mag terecht als nieuwe actiester gekwalificeerd worden, maar zowel aan hem als aan karakteracteurs Fiennes en Neeson is het matige scenario af te lezen. Hoe imposant de zwarte wolken die Hades omringen ook zijn en hoe fel Zeus ook glinstert, ze kunnen er niks unieks, laat staan memorabels van maken. Daar staat tegenover dat Gemma Arterton grote indruk maakt met haar wonderlijke schoonheid tussen al die smerige mannen en excentrieke wezens.
Dit alles maakt van Clash of the Titans een dertien-in-een-dozijn Hollywoodspektakel dat zinloos in 3D is omgezet, want de 3D-effecten zijn maar mondjesmaat echt zichtbaar, vrijwel nooit indrukwekkend en vormen uiteindelijk vooral een schoolvoorbeeld voor hoe 3D níét bedoeld is.
