De Japanse regisseur Hirokazu Koreeda brak in 1998 door met zijn tweede film, After Life, over twee mensen die overledenen helpen bij het uitzoeken van één herinnering die ze naar de hemel mogen meenemen. Maar Koreeda kreeg pas echt naam en faam toen hij in 2005 zijn vierde film afleverde: Nobody Knows. Deze film, over vier kinderen die in een klein appartement moeten overleven zonder hun afwezige moeder, was een internationale hit binnen het arthousecircuit. Inmiddels heeft hij vorig jaar met Air Doll zijn achtste film gemaakt en deze verschijnt nu ook bij ons in de bios.
De film, die al te zien was op het Internationaal Film Festival Rotterdam, is wat lichtvoetiger dan zijn bekendere films. Hideo, een man van middelbare leeftijd, leeft samen met een opblaasbare sekspop die hij Nozomi noemt. Als hij aan het werk is, komt Nozomi op een dag tot leven. Ze kleedt zich aan en gaat de wereld om zich heen verkennen. Althans, die in haar directe woonomgeving. Als Hideo weer thuis komt, doet ze net alsof ze nog van plastic is. Maar in zijn afwezigheid krijgt ze een baan bij de locale videotheek en ontwikkelt gevoelens voor haar collega Junichi.
Doo-na Bae is voortreffelijk als de naïeve Nozomi. Haar vreemde ideeën en wereldbeeld leiden tot komische situaties en observaties. Onder de grappen zitten af en toe serieuze vragen over het leven in de moderne metropool. Tijdens haar omzwervingen door Tokio ontmoet ze mensen die metaforisch gezien even 'leeg' zijn als zij. Nozomi merkt op hoezeer mensen langs elkaar heen leven.
Koreeda's bespiegeling over het eenzame leven in de grote stad komt echter niet helemaal goed uit de verf. De leegheid die inherent is aan het hoofdpersonage staat een al te serieus drama in de weg. Het is daarom logisch dat Koreeda voor een lichtere, komische benadering koos. Vooral op dat vlak is de film geslaagd. De verwondering van de wereldvreemde Nozomi over zaken die voor de inwoners van Tokio de normaalste zaak van de wereld zijn en de manier waarop zij doodnormale dingen soms heel apart uitlegt en beleeft leveren een aantal zeer leuke scènes op.
Een ander obstakel voor een werkelijk interessante benadering van eenzaamheid is het andere thema dat Koreeda wil behandelen: wat betekent het om mens te zijn? Deze vraag staat centraal in Nozomi's verhaal. Uiteindelijk komt Koreeda echter niet veel verder dan wat platitudes en het opwerpen van vragen die niet beantwoord kunnen worden. Hierdoor raakt het andere thema ondergesneeuwd. Het gevolg hiervan is dat Air Doll een beetje een nietszeggende film is geworden, ondanks de duidelijke intenties van de maker om er meer van te maken. Wat niet wegneemt dat Koreeda's manier van filmen en subtiele humor wel heerlijk zijn om naar te kijken. Na zijn eerdere werk, vooral het overweldigende Nobody Knows, is dit helaas wel een beetje een tegenvaller.
