Step-up 3D: een komisch meesterwerk met Ben Stiller. Niet helemaal waar, maar had hij een rol gespeeld dan was hij zeker trots geweest op dit 3e deel in een reeks van clichématige dansfilms. Dit is namelijk een onbedoeld vervolg op Dodgeball, waarin alleen de trefbal werd vervangen door een paar Nikes. De rest is een feilloze kopie. Geen Stiller dus, wel 3D. Dat overigens op een uiterst originele manier in de titel werd verwerkt!
Moose, een personage dat we helaas al kenden uit het tweede deel, gaat naar de universiteit in New York. Hij belandt daar op volstrekt logische wijze in het danscircuit, ontmoet andere lotgenoten (lees: idioten) en inderdaad, uiteindelijk dansten ze nog lang en gelukkig. Om het feest nog groter te maken introduceren de schrijvers een nieuw hoofdpersonage genaamd Luke (over zijn naam kunnen we namelijk geen flauwe grappen maken). Toch is het niet hij, maar zijn vriend Jacob die de show steelt wanneer hij de ene tegeltjeswijsheid na de andere uitbraakt.
Een scenario dat een ieder zal verbijsteren, onovertroffen acteerprestaties en een cinematografie die een nieuw tijdperk inluidt. Kortom: woorden en alinea's schieten tekort bij deze hilarische film. Om nog maar te zwijgen over de vernieuwende inzet van 3D-beelden. U hebt het gevoel niet helemaal serieus genomen te worden? Correct, de makers lijken niets anders dan dat voor ogen te hebben gehad.
Tussen alle neonlichten en tegeltjeswijsheden door komt een kromgebogen schoenlogo om de vijf minuten voorbij. Dit is de duurste Nike reclame ooit gemaakt,. "Jij hebt onze dromen waargemaakt, het is tijd dat jij je eigen dromen waar gaat maken!" Zei hij dat nou echt? De zin wordt in de bioscoopzaal met een collectief lachsalvo ontvangen. De ene plotlijn wordt nog niet aangebroken of er begint alweer een andere. Liefdesrelaties bloeien, verwelken en bloeien weer op. Dromen gaan in vlammen op, maar uit de as ontstaat als een feniks alweer een nieuwe. Dan is er de financiële noodzaak om het eindtoernooi te winnen. En de achtergronddansers die ook een pratende rol hebben maar nooit iets zinnigs zeggen: er komt maar geen einde aan de voorgekauwde soappret.
Er zijn overigens opvallend veel gelijkenissen met een cult klassieker. Dit is The Warriors light. Ook hier moet één groep zien te overleven in een vijandig New York. Ditmaal zijn het The Pirates, ook al heeft geen enkel lid van deze gang een ooglapje, een pratende vogel, laat staan een houten been. Nee, deze piraten dansen en ze dansen goed. In verschillende rondes werken The Pirates zich omhoog, maar de top is ver weg. Hun dansconflicten worden op straat uitgevochten, in Chinatown - tussen gokkende opa's - of in andere arena's...
Nou moet er toegegeven worden dat er een oprecht goede scène inzit. De Fred Astaire-achtige dans in de straten van New York is in één lange take opgenomen. Er wordt daarin veel met de omgeving gedaan en de choreografie is goed. Dat moge zeker gezegd worden. Ook de andere dansen zijn knap gechoreografeerd en de acteurs zijn weliswaar een houten klaas in het pratende gedeelte van de film, als ze dansen komen ze tot hun recht. Dat zijn overigens ook de enige stukken waarin het 3D enigszins opvalt. In de rest van Step Up 3D is het net als in zoveel films weer eens armoe troef. Stomme hype. Lekker in die ouderwetse twee dimensies kijken, je mist weinig.
De aankleding laat ten slotte opvallend veel te wensen over. Tussen alle reclames door vallen bepaalde kostuums (leer en kettingen) misschien nog wel het meeste op. Let ook eens op de enorme tent die midden in de uitvalsbasis van de Pirates is gedumpt. Waarom? Wat maakt het uit. Fout is het enige woord dat deze poging tot een serieuze Dodgeball 2 kan samenvatten. Waar is Ben Stiller gebleven? Dit is leuk om alle verkeerde redenen. Ik raad deze film daarom alleszins aan. Step Up 3Ds is cult in wording!
