Steve Carell en Paul Rudd hebben hun carrière op een specifiek soort personage gebouwd. In Carells geval is dat de onmogelijke, al dan niet sympathieke stommeling die problemen aantrekt, in Rudds geval een variant op de innemende alledaagse man. In Dinner for Schmucks (een losse remake van de Franse film Le Dîner de Cons uit 1998) bouwen ze hier elk met hun eigen soort charme rustig op voort. Het levert een aardige komedie op die zich misschien niet met de top van het genre kan meten, maar wel degelijk vermakelijk is.
Rudd en Carell worden onder anderen bijgestaan door komieken Zach Galifianakis (The Hangover) en Jemaine Clement (Flight of the Concords), die bijna de show stelen in kleine bijrollen. Clement krijgt als absurde artiest met grote seksdrive de meeste lachers op zijn hand, hoewel Galifianakis in absurditeit niet veel voor hem onder doet. Zij kunnen het zich nog veroorloven eendimensionaal en leuk te zijn, maar de hoofdrolspelers hebben die luxe niet. Carell en Rudd moeten hun personages, respectievelijk Barry en Tim, zien te ontplooien en aantonen dat deze meer diepgang hebben dan op het eerste gezicht het geval lijkt te zijn.
Daar wringt de schoen toch een beetje. Tim is een vriendelijke jongen die hogerop probeert te komen om indruk te maken op zijn vriendin die hij ten huwelijk wil vragen. Zijn baas geeft hem echter alleen promotie als Tim naar een etentje komt en een idioot meeneemt die de rijke zakenmensen kunnen uitlachen. Tim heeft hier morele bezwaren tegen, maar slikt die in op het moment dat belastinginspecteur en amateurtaxidermist Barry zich voor Tims auto werpt om een dode muis te redden.
Het wringt in die zin dat Barry aan de ene kant blijk geeft van intelligentie en gevoeligheid, maar tegelijkertijd ontzettend dom is. De filmmakers willen je het ene moment laten lachen om zijn desastreuze escapades en soms extreem stupide gedrag, maar zetten hem op een ander moment neer als een driedimensionaal mens voor wie we het heel erg zielig moeten vinden dat mensen hem dom vinden en uitlachen. Deze tweeslachtige benadering werkt niet en is vrij hypocriet. Doordat de goedheid van Barry al vanaf het begin duidelijk is (wat onder andere naar voren komt door zijn prachtige 'muisterwerken', een geweldige vondst) zijn de grappen ten koste van zijn vermeende gebrek aan intelligentie nooit echt leuk.
Zulke flauwe humor komt helaas iets te veel voor. Het aantal succesvolle grappen en situaties is net te gering om van een echt geslaagde komedie te spreken. Dinner for Schmucks is onderhoudend, zo nu en dan mooi bedacht en af en toe best hilarisch, maar duurt met twee uur te lang, is niet vaak genoeg echt grappig en is te hypocriet en oneerlijk ten opzichte van zijn eigen personages. Er wordt van het publiek verwacht in de hypocrisie mee te gaan, maar als je dat niet doet of lukt dan zijn de sentimenten vals.
