Hoe vaak komt het nu nog voor dat je echt verrast wordt in de bioscoop? Dat de zaallichten uitgaan en je getrakteerd wordt op een visueel spektakelstuk dat zijn weerga niet kent? Zelden, is het enige juiste antwoord. Daarom is het ook zon verademing Io Sono LAmore te ondergaan. Een Italiaans melodrama van een zelfs voor arthousebegrippen onbekende regisseur, dat overloopt van ambitie en misschien niet helemaal perfect is, maar zoveel schoonheid met zich meedraagt dat je ogen en oren tekort komt om al het moois te kunnen bevatten.
Io Sono LAmore is een passieproject van regisseur Luca Guadagnino en goede vriendin Tilda Swinton. De twee maakten eerder al de films The Protagonists en The Love Factory en kregen tijdens het filmen van dat laatste project het idee voor Io Sono LAmore, een film die het klassieke melodrama, dat de laatste jaren enigszins in onmin is geraakt, in ere moest herstellen.
De film draait om Emma Recchi, een Russische die in haar jeugd door een Italiaanse aristocraat naar Milaan werd meegenomen. Daar heeft ze zich aangepast aan de conventies van haar familie en zich altijd weggecijferd voor het welzijn van haar man en kinderen. Io Sono LAmore begint met de verjaardag van de pater familias van de familie Recchi. Hij maakt tijdens het diner bekend dat hij met pensioen gaat en het familiebedrijf overdraagt aan zijn zoon en oudste kleinzoon. Die mededeling vormt de katalysator voor een hoop veranderingen binnen de familie en met name voor Emma. Zij komt in contact met Antonio, een goede vriend van haar zoon, die haar de liefde geeft waar ze jaren naar heeft gesmacht.
Vanaf de sierlijke openingscredits wordt al duidelijk dat Guadagnino weinig opheeft met het minimalisme dat de laatste jaren zo populair is in de Europese cinema. Film is een visueel medium en daar moet je dan ook optimaal gebruik van maken. Dat doet Guadagnino in Io Sono LAmore door middel van de meest ingenieuze cameraopstellingen en een bijzonder overdadige stilering. Ook de uiterst suggestieve montage speelt hierbij een belangrijke rol.
Vooral het eerste deel van de film stelt Guadagnino in staat zich helemaal uit te leven. Hoogtepunt is een scène in het restaurant van Antonio waar Emma voor het eerst met zijn kookkunsten kennis maakt. Voedselporno, zo is deze scène al omschreven, en dat is een accurate omschrijving voor de welhaast orgastische wijze waarop Guadagnino het genot van Emma in beeld brengt.
Maar die visuele snoepwinkel neemt niet weg dat deze film in feite is bedoeld als een grote showcase voor het talent van Tilda Swinton. Voor de Schotse met het opvallende uiterlijk, die doorgaans als het tegendeel van glamoureus wordt gezien, is dit een droomrol. Als ijzige Russische die langzaam ontdooit in het vrije Italiaanse landschap kan Swinton, die uitstekend Italiaans spreekt, echt laten zien wat ze in haar mars heeft. Ze speelt Emma met een grandeur die past bij de grote divas uit de filmgeschiedenis en heeft de toeschouwer direct in haar greep om ze vervolgens niet meer los te laten.
Perfect is Io Sono LAmore helaas niet. Daarvoor is de transformatie van Emma van rigide huisvrouw tot vrijgevochten romanticus iets te doorzichtig en komt de dramatische ontwikkeling tegen het einde toe wel heel erg uit de lucht vallen. Maar die minpunten kunnen moeiteloos worden weggestreept tegen de heerlijk operateske filmstijl die ontaardt in een zinderende ontknoping. Met de bombastische muziek van componist John Adams op de achtergrond kiest Emma dan echt voor het leven en de liefde. Alleen al dat fragment bezorgt je kippenvel en bewondering voor de ontzagwekkende prestatie van Luca Guadagnino, waarvoor iedereen de hoed diep zou moeten afnemen.
