Een paar jaar geleden circuleerde het scenario van Going the Distance, geschreven door debutant Geoff LaTulippe, nog hoog op de Black List, de jaarlijkse lijst van beste ongeproduceerde scenarios in Hollywood. Toen ook nog eens de bekende documentairemaakster Nannette Burstein voor de regie van de film werd aangetrokken, schiep dat hoge verwachtingen. Onterecht, zo blijkt, want Going the Distance is niets meer dan een saaie, voorspelbare formulefilm.
De film gaat over het koppel Erin en Garrett, die in New York een relatie beginnen maar al snel uit elkaar worden gedreven omdat de zomerstage van Erin na zes weken eindigt. Zij gaat terug naar Stanford, aan de westkust van de Verenigde Staten en dat brengt natuurlijk de nodige problemen met zich mee. Vastbesloten de relatie toch te laten werken, besluiten Erin en Garrett de welbekende latrelatie uit te proberen en dat gaat niet altijd even makkelijk.
De meeste romkoms mikken begrijpelijkerwijs op een zo groot mogelijk publiek, waardoor dergelijke films in verband met de kijkwijzer niet te veel krachttermen of seksuele verwijzingen mogen bevatten. Going the Distance heeft zich bewust gedistantieerd van de rigide Amerikaanse PG-13-rating en lijkt daar zo blij mee te zijn dat er te pas en te onpas met scheldwoorden en ordinaire seksuele toespelingen wordt gestrooid. Functioneel is het geen moment, maar ach, de mogelijkheid is er, dus waarom zou je die voorbij laten gaan?
De hoofdrollen in Going the Distance worden gespeeld door Drew Barrymore en Justin Long, die tijdens de opnames ook in het echte leven een relatie hadden. Dat is niet aan de film af te zien, want het knettert nu niet bepaald tussen de twee. Dat heeft ook te maken met het matige acteren van Drew uhm Barrymore die al haar tekst zo duidelijk probeert te articuleren dat het lijkt alsof ze een spraakgebrek heeft. Long is al wat beter, maar heeft nog niet bepaald de uitstraling die past bij een leading man.
Veel lichtpuntjes zijn er dan ook niet aan te wijzen in Going the Distance. Geen moment wordt door de makers gepoogd origineel te zijn en als dan ook nog eens alle grappig bedoelde situaties tenenkrommend ordinair zijn, kan je niet veel anders dan beschamend wegkijken en hopen dat het maar snel voorbij is.
