Als in een horrorfilm een van de personages uitroept: wat is het ergste dat er kan gebeuren?, weet je dat het goed mis is. Zeker als degene die dat uitroept een iets te ambitieuze wetenschapster is die morele en ethische grenzen durft te overschrijden om haar ambitie, en kinderwens, te kunnen voeden.
Splice is de nieuwste film van Vincenzo Natali, die in 1997 doorbrak met zijn sterke debuut Cube. Daarna bleef het stil rondom Natali, die nog een aantal weinig geziene films maakte en een van de zwakste hoofdstukken in Paris, Je TAime regisseerde. Met Splice, die afgelopen jaar al in première ging in Toronto, is Natali gelukkig weer helemaal terug.
De film draait om de twee ambitieuze wetenschappers Elsa Kast en Clive Nicoli, die ook in hun privéleven partners zijn. De twee doen onderzoek naar een middel dat ongeneeslijke ziektes wellicht zou kunnen genezen en stuiten daarbij op een grote ontdekking. Ze worden echter van hogerhand gedwongen hun stokpaardje in de steek te laten. Dat laat met name Elsa niet op zich zitten en ze besluit dan ook, in eerste instantie tegen de zin van Clive, in het geheim een experiment te doen waarin ze dierlijk en menselijk DNA met elkaar combineert. Het resultaat is een nieuwe levensvorm, die ze de naam Dren meegeeft.
Wat Splice voortreffelijk doet is de spanningen in de relatie tussen Elsa en Clive tot uiting laten komen in hun werkrelatie. Elsa is de rebel die zich niks aantrekt van autoriteit en ook in hun relatie vaak dominant is terwijl Clive veel rustiger is en in eerste instantie grote morele bezwaren heeft tegen het plan van Elsa. Dat verandert naarmate Dren, een soort kruising tussen ET en een bizarre vogelsoort, in rap tempo veroudert en menselijke trekjes begint te vertonen. Dan begint Elsa, die Dren eerst nog als een dochter behandelde, langzaam maar zeker te twijfelen aan haar bestaansrecht terwijl Clive zich meer en meer tot haar aangetrokken voelt.
De geloofwaardigheid van de relatie tussen Clive en Elsa is met name te danken aan uitstekend spel van Adrien Brody en Sarah Polley, toch niet de eerste acteurs aan wie je denkt bij een dergelijke film. De twee zijn vrijwel voortdurend in beeld en trekken je, mede door hun goede chemie, al snel de film in. Met name Sarah Polley, die veel te weinig voor de cameras te zien is, maakt indruk als de gedreven Elsa die haar moeilijke jeugd nog steeds te boven probeert te komen.
Het is dan ook zo jammer dat Splice in de laatste twintig minuten volledig ontspoort. De zorgvuldig opgebouwde spanning wordt dan nog bijna teniet gedaan door een actieontknoping die teleurstellend clichématig is. Laat dat echter geen reden zijn deze film over te slaan, want daarvoor is het eerste anderhalf uur, waarin complexe menselijke relaties haarfijn worden ontleed, gewoonweg te goed.
