De Zweedse misdaadfilm is door de -trilogie binnen korte tijd naar een succesvol hoogtepunt opgekrabbeld. Het was dus te verwachten dat in het kielzog van die successen meer bestsellers hun weg zouden vinden naar het witte doek. Zo ook Snel Geld, het eerste deel uit de Stockholm-trilogie van auteur en strafrechtadvocaat Jens Lapidus. Regisseur Daniel Espinosa maakte van Lapidus boek echter geen snel succes, maar een film met een weerbarstig karakter. Dat maakt deze misdaadmozaïek zeker niet op alle fronten even perfect, maar de makers tonen daarmee wel ongelofelijk veel lef.
Centraal staat JW, een student economie, die zijn onzekerheid probeert te verbergen achter dure kleding. Dat hij geen cent te makken heeft mag uiteraard niemand weten, dus klust de jongeman bij als taxichauffeur om de huur voor zijn kleine studentenkamertje te kunnen blijven betalen. Om zijn plaats in de decadente wereld van de jetset te waarborgen én om de aandacht van de lieve Sophie niet kwijt te raken, gaat JW echter steeds een stapje verder. Langzaamaan raakt hij daardoor steeds meer verstrikt in een web van criminaliteit en problemen. Voor JW is het duidelijk: hij heeft geld nodig, en snel ook.
Dat geldt ook voor Jorge, een Zuid-Amerikaanse crimineel, die onvermoeibaar wordt opgejaagd sinds hij uit de gevangenis is ontsnapt. Een afranselpartij door een paar drugscriminelen wordt Jorge bijna fataal, maar JW weet hem van een gewisse dood te redden en neemt hem onder zijn hoede. Ondertussen worden achter gesloten deuren allerlei cocaïnedeals beklonken en ziet JW een manier om zich omhoog te werken bij een misdaadgroep. Hij is slimmer dan de rest, maar ook naïever. Er écht bijhoren zit er voor de economiestudent niet in. De waarschuwingen van drugsdealer Mrado - die al langer meedraait in het criminele circuit - neemt hij bloedserieus. Maar geen van hen kan de verleiding van het grote geld weerstaan.
De jonge filmmaker Daniel Espinosa bouwt zijn verhaal vanaf de eerste minuut vakkundig op rond een stel personages die aanvankelijk verre van sympathiek ogen. Het beginstuk van de film heeft iets fragmentarisch, maar is zo fris en snel versneden dat de regisseur niet veel tijd nodig heeft om van Mrado, Jorge en JW echte mensen te maken. Hier vind je geen koene helden en stereotype gangsters, maar personen die een ontsnapping zoeken uit hun dagelijkse leven. Dat gegeven loopt van Mrado, die zijn dochter probeert op te voeden en daarnaast kogels moet ontwijken, tot aan Jorge die zijn zwangere zus heeft beloofd voor haar te zorgen. Door het noodlot raken die verhaallijntjes natuurlijk met elkaar verstrengeld, waardoor uiteindelijk bijna niemand er zonder kleerscheuren vanaf komt.
Wie de Deense -trilogie van Nicolas Winding Refn heeft gezien, zal ongetwijfeld bruggen gaan slaan met deze Zweedse misdaadthriller. Al moet gezegd worden dat de focus in op karakterontwikkeling ligt en de rauwe intensiteit van de onderwereld op een minder hoog vuur staat. Voor een groot deel ligt dat aan de visuele stijl. Espinosa is niet geïnteresseerd in spaarzaam verlichte nachttentjes of donkere steegjes, maar gebruikt een welhaast hemelse fotografie voor zijn misdaadverhaal. De tandpasta- en fluorkleurige beelden vormen een enorm contrast met de duistere aard van de film. Dat is even wennen, maar echt storend is het nergens. Wel gewaagd. wijkt in gunstige zin af van de gangbare misdaadfilm en de makers tonen zich daarmee een flink stel lefgozers. Hopelijk blijft die kwaliteit behouden bij het maken van de vervolgfilm.
