De eerste samenwerking tussen Zac Efron en Burr Steers, 17 Again, was nog een aangename komedie over gedaanteverwisseling die het hart op de goede plaats had. Die samenwerking beviel kennelijk zo goed dat de twee besloten het jaar daarop nog een film te maken. Nu alleen geen komedie, maar een drama. En dat gaat ze, afgaande op Charlie St. Cloud, toch een stuk minder goed af.
Al snel wordt duidelijk dat subtiliteit niet het handelsmerk van Charlie St. Cloud gaat worden. In de proloog maken we voor het eerst kennis met Charlie, een jongen die in het laatste jaar van de middelbare school zit en een heerlijk leventje leidt. Gepassioneerd zeiler, succesvol bij de meisjes en een lieve jongere broer Sam die alles voor hem betekent.
Als de personages in het begin van een film zo gelukkig zijn, weet de geoefende filmkijker al dat zoiets niet al te lang zal duren. Het leven van Charlie wordt dan ook overhoop gegooid als hij samen met zijn broertje wordt aangereden. Zijn broertje overlijdt, maar Charlie overleeft wonder boven wonder. Hij is zo aangeslagen door de dood van zijn kleine broertje dat hij zijn ambities om professioneel zeiler te worden opgeeft en na zijn diploma-uitreiking in zijn geboorteplaats blijft om op een kerkhof te werken.
Weer een drama over rouwverwerking dus, waarbij het bijzonder aan Charlie St. Cloud moet zijn dat Charlie nog steeds elke dag zijn broertje ziet en met hem gaat honkballen, omdat hij niet kan accepteren dat Sam echt nooit meer terugkomt. Charlie, eens een jongen met een grote toekomst voor zich, durft zijn veilige haven niet te verlaten omdat hij bang is zijn broer dan te vergeten. Een en ander verandert als Charlie meer begint om te gaan met Tess, een ambitieuze zeilster die solo om de wereld wil zeilen en hem weer doet beseffen dat het leven gewoon doorgaat.
Er zijn heel veel problemen met Charlie St. Cloud, maar de meeste daarvan zijn terug te voeren op de toon van de film. Die is simpelweg niet juist voor een film die een oprecht verhaal over rouwverwerking wil vertellen. Het is allemaal veel te sentimenteel en Amerikaans, waardoor het glazuur bij vlagen van je tanden springt en van geloofwaardigheid al snel geen sprake meer is.
Daar komt bij dat het scenario soms wel heel vreemde sprongen maakt. De film begint na verloop van tijd steeds meer op The Sixth Sense te lijken aangezien Charlie meerdere overleden mensen ziet. Zelfs een dergelijk bovennatuurlijk gegeven vergt een consequente uitvoering en daar ontbreekt in de film volledig aan. Zac Efron speelt een aardige rol en bewijst dat hij wel degelijk iets in zijn mars heeft, maar het is bij lange na niet genoeg om Charlie St. Cloud tot een goede film te maken.
