Bij de aankondiging dat Eyeworks een film zou gaan maken over de kwajongen Dik Trom, naar de (zeer oude) boeken van C.J. Kieviet, was er de nodige scepsis te horen. Te ouderwets, niet meer van deze tijd en saai waren de, naar nu blijkt, te voorbarige reacties. Want wie het eindproduct van regisseur Arne Toonen bekijkt, kan niets anders dan constateren dat Dik Trom een goed geproduceerde, sterke Nederlandse jeugdfilm is met het hart op de goede plaats.
Met de boeken van Kieviet heeft deze film echter niet zo veel te maken. Het is zelfs nog maar de vraag of de betrokkenen die boeken ooit hebben gelezen, want op het gewicht van de hoofdrolspeler na is er toch wel veel veranderd. De film Dik Trom vertelt een nieuw verhaal dat niet op een van de boeken is gebaseerd en gaat over Dik die met zijn vader en moeder gelukkig is in Dikkedam. Als zijn vader echter de kans krijgt een restaurant te openen in het nabijgelegen Dunhoven, kan hij dat niet aan zich voorbij laten gaan en besluit het gezin halsoverkop te verhuizen.
Maar in Dunhoven is niemand zo vrolijk en dik als in Dikkedam. Iedereen is er juist hartstikke dun en de mensen zijn er alleen maar bezig met uiterlijk, gezondheid en sport. Ze zitten dan ook helemaal niet te wachten op de dikke familie Trom en hun restaurant vol calorieën. Niet alleen het restaurant van de familie kent een moeilijke start, ook Dik heeft het moeilijk in Dunhoven. Voor het eerst in zijn leven heeft hij problemen met zijn omvang, zeker als hij verliefd wordt op Lieve, het dunste meisje van de klas. Haar moeder is diëtiste en zorgt ervoor dat haar dochter geen grammetje aankomt. Lieve heeft echter een geheim; zij houdt van lekker snoepen, een scheldwoord in Dunhoven.
Het eerste wat opvalt aan Dik Trom zijn de felle kleuren. Debutant Arne Toonen, bekend als regisseur van videoclips, wilde een lekker vrolijke film maken en gebruikt daarvoor een zeer uitbundig kleurenpalet dat misschien wat over de top is, maar wel aanstekelijk werkt, zeker in tijden dat veel films donkerder en donkerder worden. Ook de geestige geluidselementen die Toonen uit de kast haalt zijn goed gevonden en dragen bij aan de vrolijke, ietwat flauwe toon van de film.
Wel vreemd is dat Dik Trom zelf opmerkelijk weinig in beeld is. De ouders van Dik, verdienstelijk gespeeld door Marcel Musters en Eva van der Gucht, zijn in de film meer aanwezig dan hun zoon en dat is eigenlijk maar goed ook. Van het acteertalent van hoofdrolspeler Michael Nierse moet de film het namelijk niet hebben. Nierse, in een dikmaakpak gestoken voor de film, heeft moeite zijn tekst geloofwaardig te laten klinken en dat heeft niet alleen te maken met de clichématige teksten van het scenario.
Toch ben je snel bereid de filmmakers te vergeven voor de gebreken in de film, omdat Dik Trom voor het overgrote merendeel heel goed werkt. De romance tussen Dik en Lieve, prachtig gespeeld door de nog jonge Fiona Livingston, weet al snel te ontroeren en Thijs Römer en Loes Haverkort zorgen met hun geestige ondersteunende rollen voor de humor. Dat de moraal van Dik Trom (dikke mensen zijn vrolijker en gelukkiger dan dunne mensen) wat dubieus aanvoelt in deze tijden van toenemende obesitas, nemen we dan maar op de koop toe.
