Terug naar de Kust, de verfilming van de debuutroman van Saskia Noort, trok vorig jaar een kleine vierhonderdduizend bezoekers. En dus kon een verfilming van De Eetclub, haar tweede boek, niet uitblijven. De film van Robert Jan Westdijk, na Zusje nog onthaald als groot Nederlands filmtalent, valt op door zijn onopvallendheid. Een buitengewoon saaie thriller over de geheimen van de Nederlandse bovenklasse die geen moment boven de middelmaat weet uit te stijgen.
Nu was De Eetclub ook al geen heel bijzonder boek, hoewel de imposante verkoopcijfers (meer dan driehonderdduizend verkochte exemplaren) anders doen vermoeden. Boek en film gaan over de Amsterdamse Karin die met haar gezin uit de grote stad verhuist naar een villa in het Gooi en daar moeite heeft te aarden. Ze mist de drukte van de grote stad en voelt zich eenzaam in haar massieve huis. Al snel sluit ze echter vriendschap met Hanneke, die haar uitnodigt eens mee te dineren met de plaatselijke eetclub. De vriendschap in de club komt onder druk te staan als twee van de vrienden overlijden en iedereen naar elkaar begint te wijzen.
Wat Westdijk in het begin van de film goed doet, is het neerzetten van die typisch Gooise levensstijl, vol overdaad en luxe. Met de hoeveelheid wijn die er in de film doorheen gaat, zou je een flinke kelder kunnen vullen, en ook qua inrichting van de huizen zijn de makers creatief geweest. Het is belangrijk dat de kijker zich in dit stadium kan identificeren met de stadse Karin, die vol verwondering terechtkomt in een voor haar nieuwe wereld. Maar daar begint de schoen al te wringen. Karin is zon onbenullig en naïef personage dat ze op je zenuwen begint te werken en je op den duur onverschillig laat. Daar kan actrice Bracha van Doesburgh niet zo gek veel aan veranderen.
Maar het grootste probleem van De Eetclub is dat de film er niet in slaagt spannend te worden. Toch wel een probleem voor een film die als thriller gezien wil worden. Dit is vooral terug te voeren op het niet al te interessante verhaal, maar ook in de uitvoering schort er het nodige aan. Zo zijn de acteurs niet allemaal even sterk, met Birgit Schuurman als absoluut dieptepunt, en maakt Westdijk veel te veel gebruik van spannende muziek die een averechts effect heeft.
En als De Eetclub met het aardige begin nog enig krediet bij de kijker zou hebben opgebouwd, wordt dit volledig verspeeld in de belachelijke ontknoping die rechtstreeks uit een middelmatige politieserie lijkt te zijn gestolen. Onbedoeld erg grappig, en misschien daarom wel het meest vermakelijke moment in deze verder saaie film.
