Hoe komt het toch dat onze verlangens naar warmte, geborgenheid en naastenliefde zo toenemen rond de feestdagen? Hoewel deze vraag zelden in films gesteld wordt, maken velen dankbaar gebruik van dit menselijke verschijnsel. In het verleden waren het voornamelijk Scrooge, de Grinch en Jack Skellington die ons de Christmas spirit bij moesten brengen. De tijd van de bad guys gone good lijkt echter voorbij met de komst van de versnipperde vertelling waarin verschillende personages op hun eigen manier Kerst (of een andere feestdag) ervaren. Het begon met Love Actually, toen kwam Alles is Liefde, gevolgd door Valentines Day, met het Belgische Zot van A als voorlopig eindpunt en New Years Eve in het verschiet. Nu komt uit Noorwegen een nieuwe soortgenoot, getiteld Home for Christmas. Zelfs met oude mensen, babys en dieren kan deze Kerstfilm echter weinig bekoren en mag snel weer vergeten worden.
Na een proloog in het voormalige, door oorlog geteisterde Joegoslavië, volgt een aaneenschakeling van verhalen van zeer verschillende mensen tijdens Kerst in het Noorse stadje Skogli. Van een verstoten vader en een op Kerstavond werkende dokter tot een zwerver die een maaltijd krijgt en een jongetje dat verliefd is op zijn moslimse buurmeisje, allen hebben een boodschap te verkondigen over menselijke waarden, normen en gevoelens.
De proloog is verrassend sterk en goed verbeeld, maar duurt zeer kort. Na verloop van tijd ga je je afvragen wat de relevantie ervan was. Uiteindelijk wordt het wel opgehelderd, maar op een moment dat de scène volledig in de vergetelheid is geraakt en de verklaring compleet uit de lucht komt vallen. Zo is het helaas met meer deelverhalen. Sommige krijgen aanzienlijk meer aandacht dan andere, wat verwarring schept wanneer een minder prominent verhaal plots weer de kop opsteekt. Daarbij is van cohesie tussen de verschillende verhalen amper sprake. Zo is er het verhaal van een oude man die een of ander ritueel aan het voorbereiden is. Het aantal scènes dat er voor ingeruimd is, is zo beperkt dat het afbreuk doet aan de kracht van de boodschap die zonder meer mooi wordt verbeeld.
Afzonderlijk zijn de verhalen prima te pruimen en op momenten zelfs erg mooi, maar naast de rode draad is ook de geloofwaardigheid soms enigszins zoek. Een dokter die een immigrantenkoppel vindt dat in een oud krot een kind ter wereld probeert te brengen is aardig vergezocht en de referentie naar de geboorte van Jezus is zo subtiel als een kernbom. Ook in de andere verhalen wordt de beoogde boodschap de kijker zowat in het gezicht gesmeten. Nu is dit ook in de eerder genoemde films tot op zekere hoogte het geval, maar door de rommelige, onsamenhangende vertelling valt het in Home for Christmas des te meer op en irriteert het op een gegeven moment zelfs.
Home for Christmas is een moeilijk geval. De potentie voor een prachtige Kerstfilm die diep ontroert en een blijvende indruk achterlaat, is aanwezig. De gebrekkige narratieve structuur en onsubtiele verkondiging van de Kerstboodschap maken er echter een weinig overtuigend rommeltje van. Romantici zullen dit alles vast niet zien en zullen mogelijk wegzwijmelen bij de ontroerende verhalen die de film rijk is. Voor hen is de film een aanrader, maar anderen kunnen zich voor feestdagenvermaak misschien beter wenden tot alternatieve vertellingen zoals Sint of Rare Exports of hopen dat 2011 wél weer een grote Kersthit zal opleveren.
