Waar broer Ridley Scott regelmatig een kwaliteitsfilm aflevert, houdt Tony Scott het al jarenlang bij al dan niet vermakelijke actiefilms. Over het algemeen worden de films bij het publiek heel aardig ontvangen en zo nu en dan worden ze zelfs door de critici geprezen. Scotts nieuwste behoort niet tot zijn beste films vanwege een zwak plot en het doodsimpele uitgangspunt, maar weet ondanks dat nog best vermakelijk te worden.
Dat simpele uitgangspunt is een grote, met zeer explosieve chemicaliën gevulde goederentrein die aan de machinist ontsnapt en vervolgens onbemand en op volle snelheid richting een dichtbevolkt gebied dendert. Door zijn gewicht en snelheid verpulvert hij onderweg alles wat op zijn weg komt. Helaas zit de film vol zwakke clichés en is het vooral het eerste halfuur even doorbijten. Zo is de machinist die de trein laat ontsnappen een dikke, domme sukkel en zijn de verhaallijnen van de hoofdpersonages minstens zo dik aangezet. De jonge conducteur Will, met een tijdelijk straatverbod vanwege vermeende mishandeling van zijn vrouw, moet voor het eerst samenwerken met machinist en oude rot in het vak Frank, die een moeizame band heeft met zijn adolescente dochters die bij Hooters werken. Daarbij heeft hij het niet zo op groentjes. Samen in een trein, terwijl een grote ramp zich lijkt te gaan voltrekken, slaan de mannen de handen ineen. Amen.
Volgens Tony Scott zelf is de film het best te omschrijven als Speed meets Jaws. Het is een begrijpelijke omschrijving, want de trein wordt in de film als het bloeddorstige gevaar neergezet. Deze insteek weet de film nog verraderlijk spannend te maken. Dat heeft ook alles te maken met de treffende cinematografie en visuele stijl. Scott heeft zijn bekende hapsnap videoclipstijl dit keer namelijk in het jasje van livereportages gegoten. De film bevat veel beelden vanuit nieuwshelikopters en cameraploegen langs het spoor. De verschillende voice-overs van de televisieverslagen gebruikt Scott consequent om het verhaal te verduidelijken en de spanning hoog te houden. Bovendien zijn de meeste scènes zonder al te veel computereffecten gemaakt en dus voelt alles rauw en realistisch aan.
Voor de vijfde keer in totaal en de vierde keer op rij werkt Scott samen met Denzel Washington. Een terechte vraag is waarom Scott opnieuw koos voor Washington, een nog logischere vraag is waarom Washington opnieuw koos voor een Scottfilm. De rollen verschillen nauwelijks van elkaar en zeker in vergelijking met zijn rol in The Taking Of Pelham 123 lijkt Washington hetzelfde kunstje te moeten opvoeren. Hij is weliswaar een groot acteur en speelt, los van die eerdere films, een prima rol, maar een andere acteur zou misschien voor wat meer originaliteit kunnen zorgen. Chris Pine doet overigens wat er van hem verwacht wordt als het groentje met huwelijksproblemen. Rosario Dawson heeft naast de heren een leuke bijrol als de coördinator van de treinen.
Unstoppable begint met onvoorstelbare clichépersonages en zwakke verhaallijnen die vervolgens overgedramatiseerd worden. Toch weet Scott spanning te creëren en goed vast te houden. Het scenario bevat voldoende scherpe dialogen en enkele geslaagde grappen. Het resultaat is een inhoudsloze adrenalinefilm waar je tijdens het kijken heerlijk van kan genieten, maar die je bij het verlaten van de bioscoopzaal al bent vergeten.
