Liefdes, leugens en lust. In Loft leiden de erotische escapades van vijf getrouwde mannen tot de dood van een jonge vrouw. Maar wie is deze vrouw? En wie heeft haar vermoord? Geheel volgens de regels van een klassieke whodunit wordt iedereen verdacht gemaakt en wringt het plot zich in allerlei bochten om de kijker telkens op het verkeerde been te zetten. Dat werkt uitstekend, dankzij het slimme scenario van Bart de Pauw. Regisseuse Antoinette Beumer maakte er op haar beurt een stijlvolle thriller van, die eigenlijk een beetje on-Nederlands aanvoelt.
Loft is dan ook een remake van Erik van Looys gelijknamige film uit 2008, die in België alle bezoekersrecords wist te breken. De mix van overspel en moord in combinatie met de ingenieuze verhaalconstructie, viel goed in de smaak bij het grote publiek, maar tot een Nederlandse release is het nooit gekomen. Ergens wel logisch, want de Vlaamse cast is bij ons grotendeels onbekend en de kans op een commercieel succes leek daarmee uitgesloten. Om Loft toch niet stilletjes aan ons voorbij te laten gaan, besloot Antoinette Beumer de film opnieuw te maken, maar dan met een Nederlands acteursensemble. De groep bekende koppen die bijeen werd gebracht, weet uitstekend invulling te geven aan de meest uiteenlopende personages.
Zo speelt Barry Atsma Matthias, een jonge en vlotte architect die het plan vat om van de loft een sekspaleis te maken, waar hij en zijn vrienden ongestoord de liefde kunnen bedrijven met hun minnaressen. Jeroen van Koningsbrugge verzorgt de komische noot in het geheel als de onbezorgde Willem; Gijs Naber kruipt in de huid van Rob, die stil en verlegen is; Chico Kenzaris personage Tom is juist weer een tegenpool met zijn opvliegerige gedrag, terwijl zijn nuchtere halfbroer Bart op ingetogen wijze wordt gespeeld door Fedja van Huêt. De onderlinge verstandhouding tussen de vijf heren komt echter direct op scherp te staan, wanneer zij het dode lichaam van een jonge vrouw op hun bed aantreffen. Niemand kent haar of weet hoe ze binnen is gekomen. Aangezien er maar vijf sleutels van de loft zijn, neemt het wantrouwen richting elkaar hand over hand toe. Eén van hen moet meer weten. Of is iemand erachter gekomen dat de heren vreemdgaan?
Voor de film werkt dat uitstekend: de focus ligt nooit te lang op één personage en iedereen heeft wel een schaduwkant die hem of haar op enig moment verdacht maakt. Door middel van een vertelraam met flashbacks lijkt het mysterie voor de kijker langzaam ontrafeld te worden. Lijkt. Want net wanneer alle stukjes op zijn plaats zijn gevallen, wordt de hele puzzel opnieuw gehusseld. Het zijn deze voortdurende spanningen en twists, waardoor Loft geen moment gaat vervelen. Wellicht dat de laatste plotwending vlak voor het einde een enkele kijker er net één te veel is, maar dat mag de (voorgaande) pret niet drukken.
Buiten kijf staat dat deze moderne whodunit een vakkundig in elkaar gedraaide thriller is, en dan maakt het eigenlijk niet meer zoveel uit of het een remake is of niet. Een pluim voor Antoinette Beumer, die eerder dit jaar haar speelfilmdebuut maakte met De Gelukkige Huisvrouw en nu opnieuw een film aflevert om je vingers bij af te likken: stijlvolle aankleding, moderne gebouwen en gelikte dialogen van Saskia Noort. Loft staat als een huis.
