Tijdens een speeddate ontmoet de eenzame Sonia de getroebleerde Guido. Tussen beide verloren zielen (Guido is weduwnaar; Sonia leidt een vreugdeloos en teruggetrokken bestaan) bloeit in korte tijd een mooie romance op. Echter, wanneer Guido Sonia meeneemt naar de villa die hij voor zijn werk bewaakt, dringen overvallers het huis binnen en overmeesteren het tweetal. Wanneer voormalige politieagent Guido probeert in te grijpen, moet hij dat met zijn leven bekopen. Met een vers nieuw litteken op haar ziel probeert Sonia haar leven weer op te pikken, maar steeds meer wordt zij als hoofdverdachte beschouwd van Guidos dood. Wat de situatie eveneens compliceert is dat Sonia op dubbele uren (wanneer op digitale klokken dezelfde cijfers voor en achter de puntjes staan) dingen begint te zien die erop duiden dat Guido nog niet geheel uit haar leven is verdwenen.
La Doppia Ora is vrij lastig in een hokje in te delen. De film begint als een romantisch troubled-boy-meets-troubled-girlverhaal, ontpopt zich daarna tot een Lynchiaans mysterie met bovennatuurlijke elementen en krijgt tegen het einde steeds meer trekjes van een misdaadthriller. In veel gevallen zou zon film kunnen worden afgeschreven als een onevenwichtig allegaartje maar La Doppia Ora speelt het klaar om de genres op overtuigende wijze op elkaar te laten aansluiten. Lang wordt gespeeld met het perspectief van de hoofdpersoon en de verwachtingen van de kijker, waardoor de mysteries van Sonias mogelijke verantwoordelijkheid voor Guidos dood en haar perceptie van realiteit goed worden uitgespeeld.
Halverwege maakt de film echter een vrij plotselinge draai waarmee de mysterieuze gebeurtenissen in de eerste helft worden verklaard en alles in een ander licht komt te staan. Vanaf dat inventieve hoogtepunt gaat het gelijk ook bergafwaarts met alle spanning en emotionele betrokkenheid. De resterende tijd richting eindstreep blijkt een invuloefening waarin het scenario alle interesse in de personages verloren lijkt te hebben. Tegen het einde blijken dan ook de nodige uitgezette plotlijnen en zorgvuldig geïntroduceerde personages uit de eerste helft volkomen overbodig te zijn. Nodeloos om te zeggen dat de film als een nachtkaars uitgaat en de kijker onbevredigd naar huis stuurt.
Al in september 2009 maakte La Doppia Ora zijn debuut op het filmfestival van Venetië waar de film werd bekroond als beste Italiaanse film en ook de twee hoofdrolspelers werden onderscheiden. Bij de toekenning van die eerste prijs mogen vraagtekens worden geplaatst, maar de acteursprijzen zijn niet minder dan terecht: Ksenia Rappoport en Filippo Timi weten beiden op zeer overtuigende wijze de verscheurdheid van hun personage neer te zetten. Dat gebeurt bijzonder ingetogen en zonder overbodige dialoog: een blik op elk van hen spreekt boekdelen. Jammer dat het script het laat afweten, want zowel de acteurs als de personages hadden een betere film verdiend. Overigens is er al interesse getoond voor een Amerikaanse remake, wat de vraag oproept hoe een onbevredigend eindigend plot als dit aan een Amerikaans publiek kan worden opgediend. Als die remake er daadwerkelijk komt, zal er in ieder geval voldoende ruimte zijn voor verbetering.
