De Green Hornet heeft op het grote publiek nooit een verpletterende indruk achtergelaten zoals superheldencollegas Batman en Superman dat deden. Misschien komt dat door de eenvoud van het personage: Britt Reid is een nietsnut, die na de dood van zijn vader besluit iets nuttigs te doen met zijn leven. Als gemaskerde held gaat hij de straat op om het geboefte lik op stuk te geven. Worstelen met de identiteit van zijn alter ego doet hij nauwelijks en morele vraagstukken zijn aan deze misdaadbestrijder niet besteed. Een prima keuze dus om komiek Seth Rogen in het groene pak te hijsen.
Veel meer dan feesten en vrouwen versieren doet Britt Reid niet. Als zoon van een machtige mediamagnaat in Los Angeles leidt de playboy een luizenleventje. Dit tot groot ongenoegen van zijn hardwerkende vader, die zich zorgen maakt over de toenemende criminaliteit in de stad. Wanneer hij te overlijden komt, besluit Britt het roer om te gooien: samen met zijn chauffeur Kato zal hij de misdaad een halt toeroepen. Het probleem met superhelden is dat iedereen altijd wéét dat zij de helden zijn. Als ze zich voordoen als de slechteriken, zal niemand vermoeden dat zij eigenlijk de helden zijn en kunnen ze dichter bij de misdadigers komen, zo redeneert Britt. Ondertussen sleutelt Kato aan het ultieme retrowapen: de Black Beauty, een patserbak met een arsenaal aan technische snufjes waar James Bond jaloers van zou worden.
De fictieve misdaadbestrijder werd in de jaren dertig bedacht door schrijver en producent George W. Trendle voor een radiohoorspel. Filmbewerkingen volgden in de jaren veertig met titels als - hoe kan het ook anders - The Green Hornet en The Green Hornet Strikes Again. In navolging van die bescheiden successen verscheen een reeks stripboeken. Maar een postuum hoogtepunt beleefde het personage pas in de jaren zestig met de televisieserie. Martial-artslegende Bruce Lee speelde sidekick Kato en brak met zijn vertolking definitief door in de Verenigde Staten. Om begrijpelijke redenen werd de serie later in Hongkong, waar Lee overleed, The Kato Show genoemd.
In Michel Gondrys film verwijzen de makers nog enkele malen nostalgisch naar die televisieserie: even is het gezicht van Bruce Lee op een schetsblok te zien en natuurlijk komt het welbekende trompetriedeltje voorbij, waarmee de afleveringen altijd werden ingeleid. Voor de rest heeft het universum van The Green Hornet duidelijk een eigentijdse metamorfose ondergaan met coole knokpartijen in slow motion en meervoudige splitscreens, die het geheel van een moderne flair voorzien. Omdat een superheldenfilm door de sterk gevoede 3D-hype niet meer compleet is zonder extra dimensie, vliegen de bierdopjes en raketten je ook nog eens om de oren.
Hoewel dit Gondrys film is, valt er weinig op af te dingen dat Seth Rogen hier overduidelijk een flinke vinger in de pap heeft gehad. Qua opzet heeft The Green Hornet veel raakvlakken met de actiekomedie Pineapple Express, waar zijn typerende gevoel voor humor ook werd gemixt met een goed afgewogen hoeveelheid aan actie. Rogen, die ditmaal opnieuw betrokken was bij het schrijfproces, lijkt het in ieder geval erg naar zijn zin te hebben als de titelheld. Het levert een hoop vermakelijke kolder op, zonder dat de film daarbij verzandt in meligheid.
Vaak zit de humor in de aard van de personages zelf: zo is topcrimineel Chudnofsky (aardig gespeeld door Christoph Waltz) in een identiteitscrisis beland omdat zijn maatpakken niet angstaanjagend genoeg zijn en tot overmaat van ramp niemand zijn naam fatsoenlijk kan uitspreken. The Green Hornet is een lichtvoetige film die veel ongecompliceerd superheldenvermaak biedt. Bovendien wordt het superheldendom niet als een enorme last ervaren, en dat is in een jaar waarin superhelden als Thor, The Green Lantern en Captain America hun opwachting maken, best een verademing.
