Als je op twintigjarige leeftijd een dermate succesvol filmdebuut maakt als Xavier Dolan deed met JAi Tué Ma Mère, is het duidelijk dat we met een bijzonder talent te maken hebben. Amper een jaar nadat zijn debuut in de Nederlandse bioscopen te zien was, staat de opvolger alweer klaar: Les Amours Imaginaires, een film over verliefdheid en alles wat daarbij komt kijken. Dat is misschien geen heel origineel thema, maar de bijzonder stijlvolle manier waarop Dolan het in beeld brengt is zo uniek dat niemand zich daar een moment aan hoeft te storen.
Dolan, die ook het scenario schreef, vertelt in Les Amours Imaginaires het verhaal van twee goede vrienden, Marie en Francis. Hun vriendschap wordt danig op de proef gesteld als ze vallen voor dezelfde jongen, Nicolas. De twee vrienden doen er alles aan om elkaars succes bij Nicolas te dwarsbomen, maar hebben niet door dat Nicolas hen op heel handige wijze manipuleert en er vooral van geniet dat er zo hartstochtelijk om hem gevochten wordt.
In zijn debuut bewees Dolan dat hij nog weleens de neiging heeft de vorm te laten prevaleren boven de inhoud, maar dat gaat het hem in Les Amours Imaginaires al veel beter af. Doordat de thematiek van de film zo dromerig en poëtisch is, past de stilistische overdaad er uitstekend bij. De jonge regisseur strooit met verwijzingen naar Jean-Luc Godard, Wong Kar Wai en Luchino Visconti, en hoewel dat misschien wat pretentieus en te zelfbewust kan overkomen, is het een verademing dat een jonge regisseur stijl zo nadrukkelijk op de voorgrond zet.
Met name in de aankleding en de art direction is de film namelijk een feest voor het oog. Alsof Dolan zijn gang heeft mogen gaan in een snoepwinkel, zo fel spatten de kleuren van het beeld af. Onbetwist hoogtepunt is een aantal scènes waarin Dolan de twee hoofdrolspelers in slowmotion door het beeld laat paraderen met een schitterende Italiaanse cover van Nancy Sinatras Bang Bang op de achtergrond. Het doet denken aan In the Mood for Love, waarin Wong Kar Wai op dezelfde betoverende manier het zweverige concept liefde concreet wist te maken.
Wel jammer, en ook wat onnodig, zijn de interviews met verschillende jongeren over hun ervaringen met de liefde, die Dolan door de film heeft gemonteerd. Hoewel de interviews op zichzelf heel aardig zijn, zijn ze absoluut niet relevant voor het verhaal van Francis en Marie en leiden ze de aandacht alleen maar af. Gelukkig is dat slechts een heel klein smetje op deze tweede film van een zelfverzekerde jonge filmmaker van wie we in de toekomst nog grote dingen mogen verwachten.
