William Monahan mocht na het schrijven van scenarios voor grote films als The Departed, Body Of Lies en Kingdom of Heaven zelf plaats nemen in de regiestoel. Genoemde films werden geregisseerd door grootheden als Ridley Scott en Martin Scorsese. Niet de minsten van wie Monahan de kunst kon afkijken dus, maar toch maakt hij van zijn debuut een beetje een rommeltje. Wat hij gelukkig wel van de grote heren heeft opgestoken: goede acteurs kunnen je film (voor een groot deel) redden.
In de openingsscène komt Mitchell uit de gevangenis, maar zijn goede intenties zijn ontoereikend om uit de Londense onderwereld te blijven. De beruchte gangsterbaas Gant biedt hem een baan als deurwaarder aan, maar Mitchell wil ontsnappen uit het criminele circuit. Het lukt hem een baan te krijgen als bodyguard van de door paparazzi belaagde actrice Charlotte. Gant is echter erg vasthoudend en wil dat Mitchell voor hem gaat werken. Hij is immers een gangster en moet dat niet verloochenen. Mitchell waarschuwt hem nog, maar het is zinloos: om van Gant en zijn criminele verleden af te komen zal hij er eigenhandig mee moeten afrekenen.
Monahan baseerde het scenario op de gelijknamige roman van Ken Bruen. Bij de adaptatie had Monahan er beter aan gedaan enkele verhaallijnen te laten vallen, want door allerlei onbelangrijke bijverhalen wordt de film rommelig. Het gaat tevens ten koste van de betere scènes uit de film: die tussen Mitchell en Charlotte. Ze zijn beiden even hulpeloos tegen de mensen die hen achtervolgen en vinden steun en erkenning bij elkaar. Het is een sterk uitgangspunt dat in de paar scènes die Monahan ervoor gereserveerd heeft ook mooi opgebouwd wordt, maar het had zoveel meer verdiend. Wat Monahan wel doet, is het lukraak inslaan van enkele zijwegen om die vervolgens weer even snel te verlaten. Voorbeelden zijn de verhaallijnen rondom Mitchells verslaafde zus en de gedupeerde eigenaar van het huis waar Mitchell woont.
Farrell is goed gecast als Mitchell en speelt de hoofdrol met verve. Zijn personage is enigszins vergelijkbaar met zijn rol in In Bruges, maar Mitchell heeft de touwtjes hier strakker in handen en neemt zijn verantwoordelijkheid. Hij en zijn tegenspeler Keira Knightley hebben een mooie chemie en dat maakt de scènes met hen tot de hoogtepunten van de film. Ray Winstone heeft een gedenkwaardige bijrol als de stijlvolle maar bikkelharde Gant.
Voor volgend jaar heeft Monahan een historisch drama over koning Henry II gepland. Hopelijk is hij dan wat rigoureuzer in zijn verhaallijnkeuzes en kiest hij ook voor een passendere afsluiting dan in London Boulevard. De sterke prestaties van de topacteurs en de heerlijke soundtrack verdienen namelijk een betere climax en een betere film.
