Kim, een meisje van simpele komaf, vertrekt naar de Alpen om hostess voor een rijke familie in een chalet te worden. Ze is geen gebruind fotomodel zoals haar collegas en weet bovendien niets van etiquette, maar ze zet toch haar beste beentje voor. Intussen leert ze snowboarden en wordt ze verliefd op een van de familieleden.
Chalet Girl is een gemakzuchtige poging tot een romantische komedie. Het verloop van het verhaal is nergens origineel en ook nog eens slecht uitgevoerd. De punten waar de film op zou kunnen scoren zijn slordig in het verhaal verwerkt en overtuigen nergens.
Het zwabberende script lijkt zich voornamelijk op het snowboarden te willen concentreren. Kim is een ex-skateboardster met natuurtalent en wil graag meedoen aan een belangrijke wedstrijd. Met die climax verwacht je als kijker toch aardig wat snowboardsequenties, maar de meeste voltrekken zich buiten beeld. In plaats daarvan zien we de wedstrijdcommentator, die enthousiast alle trucs opnoemt die hij ziet. Als snowboardfilm komt Chalet Girl dus niet goed uit de verf.
Ook als romantische komedie werkt de film niet. De opbloeiende liefde wordt te laat ingezet, doorloopt alle clichés en wordt vervolgens afgeraffeld. Bovendien is er maar weinig chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Ook Bill Nighy en Brooke Shields, in bijrollen als rijke ouders, stralen weinig passie uit.
Dan is er nog het familiedrama dat op de achtergrond meespeelt. In de opening leert de kijker vlug dat Kims moeder is verongelukt. Dat zij en haar vader daar echt onder te lijden hebben gehad komt nergens naar voren, totdat ze die belangrijke wedstrijd wil snowboarden. Het wordt er met de haren bijgesleept om wat spanning en emotie toe te voegen, maar het heeft weinig effect.
Wat overblijft is een voorspelbare, fletse en humorarme romantische komedie met een scenario dat geen enkel aspect goed genoeg heeft uitgewerkt.
