Het lijkt op een liefdevol gezin: vader Dean stelt zijn dochtertje gerust als de hond is weggelopen en moeder Cindy maakt haar klaar voor school. Maar spanningen zijn er wel degelijk. Waarom wordt hij wakker in een stoel en zij in bed? De eerste paar minuten van Blue Valentine zijn typerend voor de rest van de film, waarin onderlinge frustraties steeds nadrukkelijker op de voorgrond treden.
Blue Valentine laat een verhaal zien over twee mensen die voor elkaar bestemd leken te zijn, maar bij wie alles net anders liep dan ze hadden gehoopt. In flashbacks zijn ze nog gelukkig. Het versterkt de pijnlijk geforceerde momenten waarop het echtpaar hun oorspronkelijke liefde probeert terug te halen.
Om hun uitgebluste huwelijk een boost te geven, besluit Dean in een opwelling een motelkamer te boeken. Lekker impulsief en onbevangen, zoals hij vroeger was. Alleen is hij dat allang niet meer, dat weet Cindy ook. Ze voelt de gekunsteldheid al aan, maar stemt schoorvoetend in. In een vreemde motelkamer kunnen ze zich eindelijk samen afzonderen van de buitenwereld, maar dat zet hun relatie juist nog meer onder spanning. Jarenlange frustraties komen naar boven borrelen. De situatie wordt zo steeds ongemakkelijker en venijniger.
Schijnbaar irrelevante passages vroeg in de film krijgen later een diepere lading door die terugblikken. Een liedje dat aanstaat in de auto, Cindys werk als verloskundige, een liefdeloze seksscène op de grond; het zijn fragmenten die pas later in de film weer doorklinken. Het wrange contrast tussen heden en verleden wordt er fraai mee geïllustreerd.
Maar de echte kracht van Blue Valentine zit in het acteerwerk. Hoofdrolspelers Ryan Gosling en Michelle Williams laten hier zien dat ze tot de top van hun generatie behoren. Het zijn allebei nog relatief jonge acteurs die over het algemeen wegblijven van de mainstream, maar intussen al een indrukwekkende cv hebben opgebouwd. Ze werden niet voor niets allebei al een keer genomineerd voor een Oscar, Williams met deze rol zelfs voor een tweede keer.
In iedere scène zijn ze perfect op elkaar ingespeeld. Met volle overtuiging spelen ze twee zorgeloze twintigers van wie de passie en vrolijke spontaniteit afstraalt. Evenzo meeslepend zijn ze met wat grime op, wanneer hun oudere personages gedesillusioneerd tussen wanhoop en cynisme schommelen.
Blue Valentine wordt steeds aangrijpender. Het fantastische acteerwerk en de doordachte vertelwijze maken het drama overtuigend rauw en menselijk. De film werkt zo naar een hartverscheurend slot toe en eindigt met wat nu al de mooiste aftiteling van het jaar is.
