Stel je voor dat The Hand That Rocks the Cradle uit 1992 een ander einde kende. Dat kindermeisje Peyton, gespeeld door Rebecca De Mornay, gevlucht zou zijn om jaren later op te duiken en haar manipulatieve spelletjes voort zou zetten. Wat zou er dan gebeuren? Wie een beetje zijn fantasie gebruikt, krijgt met Mothers Day antwoord op die akelige vraag. De Mornay is hier de naamloze moeder, die verdacht veel trekken heeft van het verraderlijke wicht dat de actrice eerder speelde. Iets wat in combinatie met de naam Darren Lynn Bousman niet bepaald een garantie is voor zachtzinnigheid.
Met de prenten Saw 2, Saw 3 en Saw 4 op zijn conto heeft Bousman eigenhandig de martelporno, films die het louter van hun inventieve moordpraktijken moeten hebben, naar een hoger plan getild. In Mothers Day hangen de weerloze personages niet in de martelwerktuigen, maar het sadisme en de oppervlakkigheid zijn gebleven. Het begint letterlijk bij binnenkomst al, want een stel criminelen dringt, na een mislukte overval, hun ouderlijk huis binnen. Daar stuiten ze op de housewarmingparty van de nieuwe bewoners die direct worden gegijzeld. Het wachten is nu op moeder voor verdere instructies.
Wanneer moeder arriveert, is duidelijk dat het plotarme Mothers Day enkel wordt voortgestuwd door bizarre spelletjes en onlogische keuzes. En dat is jammer, want de situatie biedt wel degelijk ruimte voor een spanning verhogend onderonsje tussen de bewoners en hun gijzelnemers. Bousman lijkt echter niet geïnteresseerd in het creëren van geloofwaardige of sympathieke personages, en het onherroepelijke gevolg is dan dat het je als kijker compleet koud laat wie er het loodje legt. Enige vorm van vooruitgang komt daarnaast nog eens muurvast te zitten, door het volstrekt achterwege laten van logica.
Mothers Day is op zijn best een amalgaam van jatwerk uit andere films, en dat is zelfs voor een film binnen dit genre maar moeilijk een compliment te noemen. De makers deden er in ieder geval wel goed aan om Rebecca De Mornay te casten als het booswicht. Zij is namelijk het enige dat beklijft aan dit niemendalletje, al zal dat alles te maken hebben met het feit dat ze vage herinneringen oproept aan Peyton. Het verdient daarom aanbeveling om The Hand That Rocks the Cradle weer eens een keertje uit de dvd-kast te trekken. Liefhebbers van afgezaagde martelporno kunnen met Mothers Day wellicht hun hart ophalen, maar moeder doe je er in ieder geval geen plezier mee.
