Nooit morrelen aan een succesvolle formule, moet regisseur Todd Phillips gedacht hebben bij het maken van het vervolg op de verrassende zomerhit The Hangover uit 2009. Maar met The Hangover Part II heeft hij het wel heel bont gemaakt. Deze film lijkt in alles zo ontzettend veel op het eerste deel dat de sequel eigenlijk volstrekt overbodig is. Dat neemt echter niet weg dat ik ook nu meerdere malen van mijn stoel viel van het lachen, waardoor we een merkwaardige film hebben die enerzijds compleet is mislukt en anderzijds precies doet wat hij moet doen.
Alleen de locatie is veranderd in The Hangover Part II. De vier vrienden die we kennen uit deel één, Phil, Alan, Stu en Doug, reizen voor de bruiloft van Stu af naar Thailand, waar zijn bruid vandaan komt. Eenmaal daar aangekomen nemen de vier, samen met Teddy, de hyperintelligente zestienjarige broer van de bruid, nog een laatste drankje op het strand.
Ook wat er daarna gebeurt, komt heel bekend voor. Alan, Stu en Doug worden wakker in een hotelkamer, geen idee wat er de vorige nacht allemaal is gebeurd. Grootste probleem is dat ze Teddy zijn kwijtgeraakt en hem moeten vinden voordat Stu de volgende ochtend in het huwelijk zal treden. Langzaam maar zeker komen ze erachter wat voor bizarre dingen er in die nacht zijn gebeurd.
Als ik zeg dat The Hangover Part II lijkt op het origineel, gaat dat echt niet alleen om een of twee aspecten. De hele structuur van de film is één op één overgenomen, waardoor het voor de fans van de film een feest van herkenning wordt. Zo begint ook The Hangover Paert II met een flashforward waarin Bradley Cooper duidelijk maakt dat de vrienden in grote problemen zitten, en moeten de drie (Doug zit veilig in het hotel) ook nu op zoek naar iemand die ze de nacht daarvoor zijn kwijtgeraakt. Zelfs één van de laatste scènes, waarin duidelijk wordt wat er nu precies met Teddy is gebeurd, is bijna een kopie van dezelfde scène uit deel 1.
Maar dat is niet eens het grootste probleem van de film. Het ontbreken van het verrassingseffect, een belangrijke factor in het immense succes van deel één, is veel belangrijker. We weten nu al precies wat er gaat gebeuren, en dat betekent dat het WTF-effect wat verloren gaat. Gelukkig zijn Phillips en zijn scenaristen niet in de valkuil getrapt om alles nog absurder en grotesker te maken. Daarvoor was de lat door het origineel te hoog gelegd.
Ondanks deze toch niet geringe problemen, blijft The Hangover Part II wel gewoon een bovengemiddeld goede komedie. De aandacht ligt in dit deel iets meer op het personage van Ed Helms, en die gaat daar uitstekend mee om. Ook Bradley Cooper en Zack Galifianakis zijn weer prima op dreef, maar nog meer dan in de eerste film is het de onvolprezen Ken Jeong die de show steelt als Mr. Chow. Zodra hij in beeld komt, wordt The Hangover Part II echt weer zo onvoorspelbaar en hilarisch als we gewend zijn. Samen met de bijzonder geestige fotos aan het eind van de film is hij het hoogtepunt van deze vreemde sequel, die geen moment pretendeert iets anders te doen dan het origineel, maar wel voor de broodnodige goede grappen zorgt.
